Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2013

Η Μ. κοιτούσε τα αυτοκίνητα να περνούν βουίζοντας ΄΄εξω από τον κήπο του ιδρύματος των παιδιών σε εγκατάλειψη.
Έλεγε μέσα της (κάποια μέρα θα βγώ και θα σας γαμήσω όλους).
Έσφιγγε τα κάγκελα με τα χέρια της ώσπου τα δάχτυλα της να ασπρίσουν.
Λίγα χρόνια πριν έρθει εδώ, σε αυτό το κάστρο του πόνου, η μάνα της με την αδελφή της έβαζαν τις κόρες τους στο διπλανό δωμάτιο, έκλειναν την πόρτα και δέχοντ...αν άντρες διαδοχικά, τα δυό κορίτσια έμεναν βουβά και λίγο μετά ανακάλυπταν παιχνίδια για να ξεχάσουν τις φωνές από το διπλανό δωμάτιο.
Το ψυγείο δεν είχε τίποτε φαγώσιμο τα πρωινά, έπαιρνε πάστα ντομάτας και την άλειβε στο ψωμί.
Μετά κατέβαινε μόνη της κάτω στον δρόμο και σε ένα πνιγμένο υπόγειο παρακολουθούσε μια ηλικιωμένη γυναίκα να κοιτάζει τηλεόραση.
Μασουλούσε σιγά σιγά το ψωμί και σκεφτόταν (μια μέρα θα σας γαμήσω όλους).
Όταν πια βγήκε από το ίδρυμα, δεν γάμησε κανέναν άλλο εκτός από τον εαυτό της, ώσπου κατάλαβε πως αυτό ήταν μια μονότονη κίνηση επανάληψης με τον ίδιο αποδέκτη.
Κι άρχισε να ενδιαφέρεται πραγματικά για τον εαυτό της και τους άλλους μετά΄από αρκετά χρόνια.
Μεγάλωσε σιγά σιγά ανακαλύπτοντας πως ανοίγοντας το όστρακο βρίσκει κανείς το μαργαριτάρι.
Και συνάντησε ανθρώπους που δεν μεγάλωσαν ποτέ, μόνο ψήλωσαν...
Δεν αφορούσε αυτή η διαπίστωση γυναίκες ή άντρες κατά αποκλειστικότητα.
ΚΟυρέλια γίνονται άνθρωποι και άνθρωποι γίνονται κουρέλια.
Ο καθένας έχει μια ιστορία.
Και σπάνια κάποιος έχει διάθεση να την ακούσει.
Να καταλάβει τις αιτίες και τις αρετές.
Προσπερνούμε αδιάφοροι σε μια πέτσα χοντρή που λέγεται εγωισμός.
Πολύ κοινότυπο θα μου πεις, φυσικά θα σου απαντήσω.
Όμως δείξε μου πόσους ανθρώπους ξέρεις που ενώ όλα γύρω τους σαν παιδιά τους έκρυβαν τον ήλιο λούστηκαν τελικά στο φως του..
Κι έπειτα εγώ θα σου δείξω ανθρώπους που σαν παιδιά μεγάλωσαν σε παράδεισους κι απολαύσεις και λούστηκαν τελικά στο φως του ήλιου.
Ας το πούμε απλά.
ΔΕν μας εντυπωσιάζουν τα κοινότυπα γιατί αλλού έχουμε σκαλώσει...
Η περαστική εντύπωση ενός τυχοδιώκτη, κάποιες φορές έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από ένα παιδί που μεγάλωσε στα σκατά αλλά έγινε άνθρωπος.
Μα κι αυτό θα μου πεις, είναι κοινότυπο.
Ενώ ο παραλογισμός και η βλακεία καλα΄κρατούν ψάχνουμε την ζωή σαν στιβαγμένες σκιές στον απόπατο.
ΚΙ αυτό δεν έχει πια ενδιαφέρον...

(Κοινοτυπίες)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου