Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2013

Ένα αντρικό στήθος κι ένα χέρι βρίσκονται στο δωμάτιο.
Σε ελεύθερη πτήση, όπως κάποτε ένα καναρίνι που το έλεγα Τζόνυ και ερχόταν μόνο του στον ώμο μου ενώ πετούσε πάνω από την βιβλιοθήκη.
Το χέρι δείχνει και χαιδεύει.
Απλώνει σεντόνια και με χαιδεύει.
Μου φέρνει βιβλία και βινύλια.
Μου δείχνει το πρόσωπο μου στον καθρέφτη.
Του λέω να παίξει πιάνο κι ακούω κουφές αόρατες μελωδίες.
Το στήθος γελάει... στέλνοντας αίμα .
Φωνάζει για το νεκροταφείο των ζώων.
Τόσοι θάνατοι για το ανθρώπινο είδος.
Και χωρίς ένα ρέκβιεμ.
Το στήθος λέει πως ξέρει την αγάπη. Πως ο ηδονισμός μένει συνεχώς ανικανοποίητος.
Το στήθος γίνεται μαξιλάρι, τις νύχτες για να κοιμηθώ μου διαβάζει άγια ποίηση.
Αυτών που δεν θα ξαναγεννηθούν ποτέ ξανά ίδιοι.
Ακουμπάω πάνω του σαν νερό, κυλάω πάνω του ενώ ο κόσμος δεν πετά χαρταετούς.
Δεν κοιτάζει την μπάλα των παιδιών που ξεφούσκωσε.
Δεν κοιτάζει τα δάκρυα στο μετρό, δεν ακούει μουσική εκστατικός.
Δεν κοιτάζει την μαγεία των πραγμάτων, άκουσε τους αρρώστους λίγο πριν πεθάνουν και τους στρατιώτες με τα κομμένα μέλη, ξέχασε πως η μαγεία υπάρχει κι είναι παρούσα κάθε στιγμή που θα την ζητήσεις.
Το στήθος με κρατάει όρθια.
Πίσω του υπάρχει η καρδιά που δεν θέλει να σταματήσει.
Ξέρει πως ΄παιδί έμαθα να πηδάω πάνω από φωτιές.
Πως σαν έφηβος κρατούσα πάνω μου ένα στιλέτο γιατί κουβαλούσα τους παιδικούς μου φόβους.
Το χέρι μου μεγαλώνει την αίσθηση της αφής. Με χαιδεύει ώρες ατέλειωτες ώσπου η αίσθηση φεύγει από εμένα και την γυρνώ παντού κι όπου υπάρχει η ανάγκη της .
Παίζει μια φούγκα όταν είμαι λυπημένη.
Μπαίνουμε σε εκκλησίες γιατί θέλουμε να μείνουμε μόνοι.
Να μπούμε στα κύματα μιας εκστατικής γαλήνης.
Τους Χειμώνες μου βάζει γάντια για να μην κρυώνουν τα χέρια μου.
Στις εκδηλώσεις της πόλης είναι στην τσέπη μου.
Πάμε σε μπαράκια και γράφουμε λέξεις κι οι άλλοι μας κοιτούν ειρωνικά.
Αλλά το στήθος μπαίνει μπροστά μου και δεν διακρίνω την ασχήμια των σκέψεων. Δεν χρειάζομαι άλλη ασχήμια.
Καμμία στιγματισμένη πραγματικότητα.
Αγαπούσα πάντα τους μοναχικούς καβαλάρηδες κάτω από το φεγγάρι και τον ήλιο.
Το στήθος και το χέρι είναι αληθινά.
Κι ας μην υπάρχουν σαν πραγματικότητα. Εξάλλου άλλο είναι η αλήθεια κι άλλο η πραγματικότητα.
Τις μεγάλες ώρες χορεύουμε μαζί.
Το στήθος, το χέρι κι εγώ.
Πίνουμε ποτάμια με λευκούς κύκνους και νούφαρα.
Περιττές οι αμφισημίες..
Δεν χρειάζονται καμμιά εκδήλωση χαράς μου για την ύπαρξη τους στην ζωή μου.
Μα τι παράξενο! Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς μπήκαν στην ζωή μου.
Η πυκνότητα των γεγονότων πολλές φορές αδρανοποιεί την μνήμη .
Και κάποια κομμάτια της ζωής μας γίνονται βίαια συγκινητικά.

(Το αντρικό στήθος και το χέρι)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου