Εποχή της ευτυχίας

Αγαπημένε μου,
δεν ζω από θαύμα, είναι φορές που ζω μέσα στο θαύμα, μπορώ να αγγίξω τα χείλη της αβύσσου χωρίς να χαθώ, ο θάνατος δεν είναι ένας αόρατος κίνδυνος ούτε μια μακρινή αγωνία, είναι η φυσική κατάληξη των πραγμάτων.
Αγαπημένε μου,
όταν θα μπω την γη εκεί κάτω, τότε θα σηκωθούν στο αέρα χιλιάδες πουλιά και θα τραγουδούν πολύχρωμα.
Παραιτήθηκα από την αρρώστια της μνήμης. Δεν με νοιάζει κάτι άλλο εκτός από το τώρα. Αυτό να ζήσω, αυτό να στραγγίξω μέσα μου.
Είναι καιρός που η κάμπια έγινε πεταλούδα, την έβλεπα να απομακρύνεται από το κουκούλι της και πέταξε μπροστά μου.
Αγαπημένε μου,
λάμπω από αγάπη. Λάμπω από την επιθυμία της ζωής. Λάμπω από την εξέγερση μου στην ατονία και στην νωθρότητα.
Θέλω να αγαπώ και να αγαπιέμαι.
Αγαπημένε μου,
δεν ζω από θαύμα, ζω το θαύμα.
Κρατώ βαριά την θλίψη για ότι δεν είναι ευτυχισμένο, για όποιον δεν μοιράστηκε το φως, τον άνεμο επάνω στην βουνοκορφή, στο ποτάμι δίπλα, για όποιον δεν μύρισε τα κίτρινα φύλλα και δεν έκλαψε για τον χαμό τους από την μητέρα δέντρο.
Αγαπημένε μου,
οι λευκές νεκρές κόρες της Ρέας ξύπνησαν μετά από έναν αιώνα ύπνου.
Είναι πανέμορφες, χορεύουν στα ακροδάχτυλα, ριγώ από συγκίνηση καθώς τις βλέπω, τις ακούω, τις μυρίζω.
Αγαπημένε μου,
αγαπώ αυτούς που δεν μπόρεσαν να με αγαπήσουν γιατί με έκαναν δυνατότερη μα και πιό εύθραστη. Μπορώ να κυλιέμαι στο χώμα σαν το καύκαλο της χελώνας μα μπορώ και να πετάω.
Είμαι ότι σκέφτομαι.
Είμαι ότι νιώθω.
Ότι δίνω κι ότι παίρνω.
Αγαπημένε μου,
ας προστατέψουμε την ζωή μας, είναι το μόνο που χρωστάμε.