όλα τα θέλησα, και τα ρόδα και τα αγκάθια τους, την σκουριά των πλοίων την χάιδεψα δοξαστικά και πένθιμα, δεν χειραγώγησα συναισθήματα, ορφάνεψα πολλές φορές από αγάπη, λάτρεψα τα σχήματα των χειλιών, των ματιών, των σύννεφων, του ίχνους ενός φιλού ζωγράφισα στο τζάμι και κάλεσα ένα αλήτικο σπουργίτι να το γευτεί, ράμφος με στόμα του είπα, κατάλαβες, είμαι από αίμα, είμαι χώμα, κάποτε γονάτισα σε μια κιθάρα, την χάιδεψα, μιλήσαμε καταλαβαίνεις, μην με ρωτήσεις πως γίνεται, μα αυτό έγινε, έγινα νότα, κατάπινα νότες, όλα τα θέλησα, και μίσησα τα κόμματα και τις τελείες, γιατί να υπάρχουν οι τελείες, γιατί να υπάρχουν τα κόμματα, λαχτάρισα πολλά και μου δόθηκαν, κάποτε με κόπο, κάποτε αβίαστα, μα πιό πολύ πληγώθηκα από αυτό που αμφισβήτησε την ιδιότητα μου σαν άνθρωπο, να αγαπώ και τα ρόδα και τα αγκάθια, μετά τράβηξα δρόμους μοναχικούς, μετά τράβηξα δρόμους προς την θάλασσα, με πότισε αλμύρα και νερό, κλάψαμε από χαρά και λύπη, ζήσαμε καταλαβαίνεις; Ζήσαμε, εγώ κι όλοι οι εαυτοί μου απλωμένοι σε ένα σεντόνι που μάζευε ελιές, οι εαυτοί μου και εγώ, και ξέρεις; Πολλές ήταν οι φορές που σιωπούσαμε από ντροπή και δεν μας έβλεπαν οι άλλοι, μόνο που μύριζαν το πάθος μας και μας πλησίαζαν, φεύγαμε, τώρα δεν φεύγω, κάθομαι ανάμεσα στους ανθρώπους και με όλους αυτούς τους εαυτούς και χαιρόμαστε, χαίρομαι, λάτρεψα, μας λάτρεψαν, ίσως όχι όλους μα δεν υπάρχει δα τέτοια απαίτηση, μόνο να, ένα παράπονο, που δεν αγαπούν όλοι και τα αγκάθια , μόνο τα ρόδα αγαπούν, κι αυτά όποτε ξεχαστούν και νιώσουν λίγο τον κήπο των ανθρώπων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου