Γεννήθηκα μέσα σε ένα θέατρο, πίσω από τις βαριές κόκκινες κουρτίνες. Από εκεί μεγαλώνοντας,παρατηρώντας τους ανθρώπους ,κατέταξα σε γραφήματα με παράλληλες και ευθείες και άλλες γραμμές,τους θεατές και τους ηθοποιούς. Ανέκαθεν μπορείς να πεις πως με κατείχε η μανία σε αυτά τα γραφήματα να σημειώνω τις μανίες των ανθρώπων. Απέφευγα τους μανιακούς αλλά δεν με απέφευγαν αυτοί, με έβρισκαν ανά χ χρόνια και μου έριχναν στην λευκή σελίδα όλες τις μανίες τους. Αναρωτήθηκα ,αν αυτό το πράγμα, περιείχε τον ίλιγγο που λάτρεψα από τα μικρά μου χρόνια παρατηρώντας τους γονείς μου να παίζουν, αναρωτήθηκα πόση αλήθεια μπορούσα να διαπιστώσω σε αυτό το ατέλειωτο πίσω μπρος των ατελών ιδεών τους. .Και πόσο σουρεαλισμό σε αυτήν την φτωχή τους πραγματικότητα.. Πολλοί από αυτούς με έβλαψαν, θα μπορούσα να σου πω ατέλειωτες ιστορίες περί τούτου. Τελικά, μου έμεινε, πως αυτό το ατέλειωτο πίσω μπρος τους, κατέληγε στο μάτι του Πολύφημου. Εκατοντάδες Πολύφημοι γυρνούσαν γύρω μου κι ατέλειωτοι συμπλεγματίες, εννοώ επαγγελματίες συμπλεγματικοί τύποι.. Μάζευα τα αποκαίδια τους όταν τους έκαιγα με τον νου μου και τους έριχνα στην θάλασσα. Ύστερα τράβαγα πάλι για το θέατρο. Και καθώς κοιτούσα μια γυμνή πλάτη, ένα αντρικό πηγούνι, ένα λευκό πουκάμισο, δυο γάμπες σταυρωμένες με κάλτσες από μετάξι, που το ευαίσθητο αυτί μου έπιανε το ελαφρό τους τρίξιμο, ένοιωθα πάντα μια ηδονή, και καθώς άκουγα τις λέξεις κεντημένες σε διαλόγους ή μονολόγους καρφωμένες στο στόμα ενός ηθοποιού ένοιωθα φως. Και ατέλειωτες ηδονές φώτιζαν όλο μου το υπογάστριο και χύνονταν στα μαλακά μου σπλάχνα καταλαμβάνοντας μέρος της καρδιάς μου. Καθώς μεγάλωσα άρχισα εγώ να γράφω τις λέξεις που οι ηθοποιοί θα έλεγαν φορώντας τους μια περσόνα που είχα σκεφτεί με επιμονή, νύχτες και μέρες ατέλειωτες.. Και καθώς οι θεατές άρχισαν να αποθεώνουν τα έργα μου κι οι εφημερίδες έγραφαν κριτικές υψηλές ,και υμνούσαν το ταλέντο μου, άρχισε σιγά σιγά να καταλαμβάνει μέσα μου όγκο μεγάλο, η φιλοδοξία κι η ματαιοδοξία.. Και ζούσα μόνο για τους θεατές και τις κριτικές ..Κι ήθελα κι άλλο, κι άλλο, κι άρχισα να τσακώνομαι με όποιον διαφωνούσε μαζί μου άγρια.. Έγινα κι εγώ μανιακός και Πολύφημος. Και άλλαξα. Δεν ένοιωθα τις ηδονές σε πληρότητα. .Ένοιωθα μονάχα ένα κενό. Κι όλους τους φίλους μου τους εγκατέλειψα καθώς δεν με βόλευε η άγρια κριτική τους.. Κι είχα ένα ατέλειωτο κενό.. Πέρασαν χρόνια που έζησα με ηρεμιστικά και αλκοόλ ,και κατέφυγα σε ένα ερημονήσι ψάχνοντας τον εαυτό μου, εκεί ακριβώς ανακάλυψα πως εγώ σαν παιδί που γεννήθηκε από έρωτα πίσω από τις κουρτίνες του θεάτρου, εγώ δεν μπορούσα να ζήσω τον έρωτα γιατί τον φοβόμουν, τον αντικατέστησα με την φευγαλέα φλόγα της δόξας και την εφήμερη δόση του θαυμασμού.... Τα σταμάτησα όλα, έκαψα τις φιλοδοξίες κι άρχισα να ψάχνω τις αλήθειες μου που κρύβονταν στο πάτωμα ή στο ταβάνι.. Έφτιαξα ένα μικρό θέατρο εκεί , στο νησί το μικρό. Και παραστάσεις έκανα με αρχάριους ηθοποιούς.. Κι ένοιωσα ξανά τις ηδονές. Κι έγινα ξανά αυτός που τρεφόταν κι έτρεφε τον έρωτα. Μου συνέβη τότε να καταλάβω, πως το μόνο που ζητούσα στην ζωή ήταν να ζω σαν μαγεμένος περιπλανητής... Και τέλειωσα για πάντα με την μανία. Κι όποιον ανακάλυπτα κοντά μου να τρέφει τέτοιες μανίες τον απομάκρυνα με τον τρόπο μου. Ακόμη κι αν συνέβαινε να τον ή να την έχω αγαπήσει... -Ο μαγεμένος περιπλανητής