Μια λύπη, στράγγιξε νερό στα βλέφαρα μου, δεν έκανα προσπάθειες να το διώξω, έβαλα τα χέρια στις τσέπες του μαύρου μου παλτού και τράβηξα για την πλατεία. Οι υπερβολικές φιλοδοξίες των ανθρώπων είναι δείγμα της υποκρισίας τους, σκέφτηκα, κοίταξα τον ουρανό , ήταν έτοιμος να ρίξει τα γκρίζα του σύννεφα επάνω μου, έρχονταν τόσο κοντά μου που άρχισα να αναπνέω από μέσα τους. Μάλλον θα μοιάζω με μαύρο σύννεφο, σκέφτηκα και κοίταξα ένα περιστέρι που έπινε νερό από ένα συντριβάνι. ..............Ένας αδέσποτος σκύλος ήρθε δίπλα μου, με κάρφωσε στα μάτια, και είδα στα δικά του. την ίδια λύπη. <<Σε διώξανε από κάποιο σπίτι φιλαράκο>>; τον ρώτησα αυθόρμητα, κι αυτός κούνησε την ουρά του κι ήρθε και μου έγλειψε το χέρι που έτεινα προς το κεφάλι του. Περπατήσαμε μαζί χιλιόμετρα, διασχίσαμε την ασφαλτένια πόλη με ραθυμία και μια μπλε διάθεση. ...........Από όλα με ενοχλεί η αχαριστία, άρχισα να του λέω καθώς καθίσαμε στο παγκάκι. Κοντά σε αυτήν και το ψέμα. Γιατί εδώ που τα λέμε χρειάζεσαι χιλιάδες ψέματα για να γίνεις αχάριστος, ποτίζεις το δέρμα σου με αυτά. Και η φιλοδοξία επίσης ταίζει το τέρας της αχαριστίας. Και το να είσαι σήμερα αχάριστος σημαίνει πως είσαι και ηλίθιος, γιατί η καλοσύνη είναι τόσο σπάνια πια που όταν την βρίσκεις την φυλάς στο στήθος σου σαν παιδικό φυλαχτό. Γι αυτό πρώτη λιθοβολώ την αχαριστία, γιατί περιέχει από μόνη της τόσες ασχήμιες. Ο σκύλος καθόταν βουβός σαν να με καταλάβαινε. ........Για να τελειώνουμε, οι αλήτες, οι ποιητές που γράφουν με αίμα και σλπάχνα, οι εξόριστοι του κόσμου από θέση, αυτοί είναι οι φίλοι μου, κι οι τρελοί που επιμένουν να κολυμπούν αντίθετα από το ρεύμα. Με τους αχάριστους τελείωσα, καμμιά συγχώρεση γι αυτούς. Ας συγχωρήσουν αυτοί μια μέρα τον εαυτό τους.. Γιατί οι πράξεις μας γυρνούν σαν αντίγραφα επάνω μας.. .......Κοίταξα τα σύννεφα, ο σκύλος σηκώθηκε και μου έφερε μια πέτρα. Άρχισα να του την πετάω κι αυτός μου την έφερνε συνέχεια στα χέρια για να παίξουμε. Με τύλιξε μια γλυκιά ευδαιμονία, σαν κάποιος να μου ρούφηξε από μέσα μου ψόφιο αίμα. Ο άνθρωπος είναι το πιο αχάριστο πλάσμα της φύσης, σκέφτηκα ξανά. Μα μετά πέταξα ξανά μακριά την πέτρα. Κι έπαψα να σκέφτομαι, άρχισα να αισθάνομαι. Γλυκά και κόκκινα, από μπλε έγινα κόκκινο και πορτοκαλί.. -Το τέρας της αχαριστίας