Ένα αγχωμένο φεγγάρι σε κοίταζε στα μάτια, εσύ μόλις είχες ανακαλύψει πως κάποιος που δήθεν σε αγαπούσε σε είχε κλέψει, ήταν η αρρώστια του, σου είπε λίγα χρόνια μετά και θέλησε να σε συναντήσει για να στήσει την συγνώμη σε ένα τραπέζι, πίνοντας έναν καφέ ή ένα ποτό. ..... Και τι είναι η συγνώμη; Τραπουλόχαρτο; Σκέφτηκες και έφυγες ακόμη πιο μακριά.. ..... Υπάρχουν μέρες που ντύνεσαι πένθος, να θρηνήσεις θέλεις τις στάχτες, να τις ενώσεις ξανά και να στήσεις κρανία, κόκαλα, να ραντίσεις με δάκρυα από την αρχή όλους τους θανάτους. ....... Όλη η ζωή είναι ένα κοίταγμα. Κι ο τρόπος που θα κοιτάξεις, πόσο βαθιά αντέχεις; Αντέχεις να φτύσεις τον καθρέφτη σου; Αντέχεις να δεις τους αυτοκράτορες των βασιλείων της αλητείας, γυμνούς; Εσένα; Σε αντέχεις... ..... Εγώ σε ρωτάω, πάψε κι άκου με. ...... Πόσες θυσίες έχεις κάνει για ένα τίποτε; Με πόσες απορίες κοιμήθηκες μια νύχτα που όλοι πάτησαν τα χαμομήλια επειδή δεν τα έβλεπαν.. ....... Εκείνο το βράδυ με το αγχωμένο φεγγάρι μίλησες με μια πουτάνα στην ΄Σόλωνος, καπνίζατε παρέα ώσπου να πάρει πίπα σε έναν φαλάκρα. Τα λόγια της ταίριαζαν στο πένθος σου. Τα στόλισες ,και τα έκανες στεφάνι με λουλούδια απαγορευμένα, το κρέμασες στην πόρτα σου. ...... Ξέχασε με ψέλλιζες γιατί εγώ σε ξέχασα ήδη. ...... Μόνο τον αέρα δεν μπόρεσες να ξεχάσεις, τον Σιμουν που μπήκε στο σπίτι σου σπάζοντας το παράθυρο, μύριζε όμορφα και μίλαγε ωραία, άκουγε τζαζ και κάπνιζε στριφτά τσιγάρα. Έπειτα ήρθε η βροχή και μετά η βροχή έγινε λάσπη. ...... Κι έμεινε μια φράση που την είπες σε έναν λαουτιέρη τυφλό κάτω από ένα μυρωμένο αεράκι , όλα είπες είναι <<αίμα, ούρα, σκατά και σπέρμα>> Δεν ΄'εκλεισες την πόρτα σου ποτέ ούτε έγινες περισσότερο προσεκτική. Απλά κατέληξες, πως ναι, σε κάποιους ανθρώπους ταιριάζει το πένθος. ...... Φόρεσες το πένθος και πετάς μακριά κάθε που βραδιάζει. Τις νύχτες οι άνθρωποι γίνονται ιστορίες και φαντάσματα. Ακούς; Τις νύχτες... -Το ταιριαστό πένθος