Πολλές ευγενικές πράξεις κι αυτές που διέπονται από την καλοσύνη, οδηγούν πολλές φορές τους άλλους σε κορεσμό. Νοιώθουν αυτοί που τις δέχονται ,την αίσθηση του κορεσμού. Όμως με την στενή έννοια της παρατήρησης μπορεί κανείς να καταλάβει πως ο κορεσμός οφείλεται σε κάποια αδυναμία του δέκτη ή κάποια έλλειψη της αντίληψης πως η κακία σκοτώνεται από την καλοσύνη. Και πως το να επιλέγει κανείς να ζήσει στηρίζοντας το κακό γενικότερα είναι σαν να μην επιφέρει καμιά αλλαγή γύρω του ενώ συνεχίζει να εξαπλώνει την μάστιγα αυτή. Δεν υπάρχει καμία γοητεία στο να κάθομαι και να περιμένω το αναπόφευκτο τέλος. Και φυσικά επίσης καμία γοητεία στο να παραμένω αθώος ως προς το δούναι και λαβείν, τίποτε δεν εξασφαλίζει την όποια αντίληψη του άλλου ως προς την πράξη αυτή καθαυτή. υπάρχουν κι αυτοί που θεωρούν δεδομένο πως οι άλλοι οφείλουν να δίνονται σε αυτούς. Μένει το εξής, να ξεχωρίσει κανείς αυτούς που είναι καλοί κι ευγενικοί από θέση ζωής κι όχι από ανάγκη γιατί δεν ξέρουν τι άλλο να κάνουν. Στην απεγνωσμένη αναζήτηση μιας αισθητικής στην ζωή ,υπάρχει και η καλοσύνη , είναι θέμα του καθένα μας πόσο σεβασμό θα δείξει σε αυτό, επίσης πόσο σεβασμό θα δείξει κι ο ίδιος στο είναι του, κανείς δεν εκτελεί κάποια αποστολή με το να φέρνεται τόσο καλά που θυσιάζεται για τους άλλους εκτελώντας κάποιες φορές τον εαυτό του.. Μιλώ για την βαθύτερη ανάγκη της καλοσύνης αισθητικά και υπαρξιακά κι όχι την καλοσύνη που το δέντρο της είναι οι ρίζες ενοχών, οι ενοχικοί πολλές φορές βρίζουν και βρίζονται γιατί κατάργησαν τα όρια και δεν παρατήρησαν πόση ανωτερότητα και δύναμη ψυχική κρύβεται μέσα της. Παρατήρησαν μονάχα μια φευγαλέα ευχαρίστηση του δότη στον δέκτη. Αλλά κι ο δέκτης πρέπει να ευχαριστιέται, όχι μονάχα ο δότης.. ΟΙ καιροί είναι δύσκολοι, καιρός να ακούσουμε και λίγο αυτό που λέγεται ευγνωμοσύνη στο όλον.. Στο κάτω κάτω η καλοσύνη εμπεριέχει σαφέστατα την ελευθερία, αυτό που λίγο πολύ λείπει από όλους μας... {Περί της αισθητικής της καλοσύνης και της ευγένειας