Οι πόθοι επιθυμούν να μην είναι καθρέφτες των περιστάσεων, η γυναίκα στο παράθυρο κοιτάζει την Αντιγόνη που το ξέρει καλά, η Αντιγόνη ταξίδεψε με μια ξύλινη βαλίτσα σε όλα τα δωμάτια των αντρών που δεν είχαν πένθος για κανέναν έρωτα , δεν είχαν αμυχές κάτω από το δέρμα, μήτε εκχυμώσεις από την καρδιά. Η γυναίκα αναζητάει με την έκτη της αίσθηση αυτόν που θα εφάρμοζε επάνω της σαν ρούχο και δεν θα την στένευε. Η Αντιγόνη ξέρει ήδη έναν τέτοιον άντρα αλλά δεν της το λέει. Είναι πράγματα που χρειάζονται κόπο πόνο κι όχι απλά μια έξαψη για να συμβούν. Οι έρωτες χωρίς λογοκρισία είναι οι πιο σπουδαίοι, συμβαίνουν και ζουν με ήλιο και φεγγάρια που κολυμπούν άτακτα μέσα στην ανθρώπινη ίριδα. Το πραγματικό ανθρώπινο άρωμα αποσπάται από το δέρμα καθώς ζητήματα καρδιάς και λογικής συγκρούονται βασανιστικά. Οι δρόμοι με τις Λεβάντες λιγόστεψαν, το ίδιο και το ηλεκτρικό φως της πόλης. Όμως η Αντιγόνη το ξέρει. Κι είναι σίγουρη πως κι η γυναίκα στο παράθυρο παρατηρεί και ξέρει. Μετά το κολύμπι στο χάος έρχεται συνήθως το φως.. κι η αθέατη φύση των πραγμάτων γίνεται ορατή. Το να ζεις χωρίς αυτολογοκρισία είναι κατάκτηση ιερή. Και το να μην δίνεις σημασία στην κριτική των άλλων για εσένα είναι κατάκτηση ιερή. Τότε ο έρωτας παύει να είναι ο καθρέφτης μιας απλής περίστασης