Οι μνήμες είναι σαν κόκκινες κλωστές, ξεμυτίζουν από τα συρτάρια, κίτρινα συρτάρια, χορεύουν ξέφρενα σε πάτωμα από κέδρο, πράσινες γραμμές στο χέρι μου που είδε μια τσιγγάνα, μοβ τσιγγάνα, καίνε καρβουνάκια στο θυμιατήρι της γιαγιάς μου, καφέ ήταν η γιαγιά μου, χαρτιά πεταμένα σε ιστούς αράχνης, κίτρινα χαρτιά, πεζοπόροι κι αγωνιώδεις υφαντές των ονείρων, χρυσό και κόκκινο τα όνειρα, οι μνήμες ακούραστες κόρες της θάλασσας, έρχονται με βάρκες μπλε στην μέση του δωματίου μου, στέκονται και με ρωτάνε με ένα στόμα, -τι θα αποφασίσετε για εμένα, θα με κρατήσετε-; Αποσιωπώ και λυγίζω το κεφάλι. Η πιό δυνατή μνήμη θα αδειάσει όλα τα χρώματα.. Κι εγώ ένας κόκκος από θειάφι, θα ψάχνω τα λουλούδια που σπαρταρούνε στην άκρη πάντα ενός δρόμου, γκρίζου δρόμου, δεν τα βλέπουν οι περαστικοί και τα πατούνε κι αυτά ούτε ένα Αχ, ούτε ένα Αχ , γαλάζιο Αχ του ουρανού... Η μνήμη είναι χαμαιλέοντας