Εκείνοι οι εαυτοί μας που έγιναν ανάμνηση μας φτύνουν σαν γλώσσες φωτιάς, τους προσπερνούμε κατάκοποι από την συνήθεια και την απάθεια, τους διατάζουμε να κάνουν σιωπή τα βράδια , όμως εκείνοι βρίσκουν πάντα την ευκαιρία και συλλαβίζουν τα όνειρα μας. Σκόπευτρα της χίμαιρας οι λέξεις, τιποτένιοι ασπασμοί στο στέρνο. Ποτέ δεν υπάρχει κατάλληλη στιγμή να τους αδρανοποιήσεις εκείνοι οι εαυτοί μας είναι δρόμοι, δεν τελειώνουν πουθενά