Παίρναμε το τρένο με τον Χοσέ και βλέπαμε τα δέντρα να χορεύουν έξω από το τζάμι. Ο αέρας της εξοχής μας έφτιαχνε την διάθεση, αλλάζαμε το πρόσωπο της πολιτείας με εκείνο του άστρο παρατηρητή. Μετά ανεβαίναμε στα δέντρα και φτιάχναμε δεντρόσπιτα, αφήναμε τον ουρανό να φυσάει τα πνευμόνια μας. Χορεύαμε ινδιάνικους χορούς που δημιουργούσαμε εκείνη την στιγμη.Πιασμένοι από το χέρι τραγουδούσαμε μάντρα της αγάπης. Η φιλία έχει κάτι από τον θεό των ανθρώπων Χοσέ, έλεγα και έπεφτα στην αγκαλιά του . Εκεί κοντά μας υπήρχε ένα ποτάμι , γκριζόμαυρα ψάρια κολυμπούσαν ανάμεσα μας κι οι πέτρες είχαν μια διαφάνεια από πράσινο και κίτρινο. Εκεί ξαπλώναμε ανάσκελα με ανοιχτά τα χέρια και ξαναγυρίζαμε στην παιδική μας ηλικία, τότε που πιστεύαμε πως είμαστε αθάνατοι. Ο έρωτας κι η παιδική ηλικία έχουν αυτή την δύναμη . Πουλιά τραγουδούσαν πάνω από το κεφάλι μας, Χοσέ ,του φώναζα, κοίταξε , τα πουλιά μας κάνουν παρέα. Αυτός γελούσε με τα κεχριμπαρένια μάτια του και μου έπαιρνε την λύπη. Είχε έναν θαυμαστό τρόπο να μου παίρνει την λύπη, κάτι που είχα σαν δεύτερη φύση μου από παιδί.. Χοσέ, του έλεγα, πως γίνεται όταν σε σκέφτομαι να με παίρνεις τηλέφωνο; Πως γίνεται όταν είμαι μέσα στην μαύρη λίμνη να το νιώθεις , να απλώνεις τα χέρια σου και να με βγάζεις έξω; Είναι φυσικό, μου έλεγε, είμαστε πολύ παραπάνω από αδέλφια, σημασία δεν έχει η μήτρα που φιλοξενεί δυο πλάσματα, σημασία έχει να μπορείς να βγαίνεις από το εγω σου και να μπαίνεις στην ενδοχώρα κάποιου άλλου, να την νιώθεις με την καρδιά και τον νου, να την αγαπάς και να γοητεύσαι ταυτόχρονα. Έχεις δίκιο Χοσέ, του έλεγα ξαπλωμένη ανάςκελα μέςα στο νερό. Χοσέ ξέρειΣ; Φοβάμαι μην πεθάνεις, φοβάμαι μην σε χάσω. Είμαστε φθαρτοί, γι αυτό φοβάσαι, όμως σιγά σιγά θα γίνουμε δέντρα που θα αγγίξουν τον ουρανό και τίποτε δεν θα φοβόμαστε, έχουμε δρόμο ακόμη γι αυτό μπροστά μας, μου απαντούσε κι είχε νερό στα μάτια του. Ήξερα πολύ καλά τι έλεγε.. υγ. Αφιερωμένο στην M..