Οι άγγελοι θυμιατίζουν, το άγιο χασισάκι σου, έστελνε την μυρωδιά του στα χερουβείμ. Κίτρινες νεραγκούλες και βιολετες μενεξεδιές στα μάτια μιας μαυρομάτας που σου άρεσε. Μιας μελαχρινής που σε ύψωνε στην κοιλάδα των πολύχρωμων νερών. Δυό σύννεφα στάζουν στα μάτια κάθε φορά που σε σκέφτομαι. Η σκιά του πατέρα μου καθισμένη σε μια καρέκλα να με κοιτάζει κάθε φορά που τον θυμάμαι να χορεύει επάνω σου. Η Σύρα σε ποτίζει δάκρυα. Η γέφυρα αυτών που φουμάραν το χασίσι ακόμη αναστενάζει ,σαν πόθος που βγήκε από αντρικό μάτι καθώς αντίκρυσε ένα στήθος σφιγμένο σε στενή μπλούζα. Την ποτίζεις δάκρυα. Ησουν ο λόφος που βλέπαμε τον ήλιο, διεγερμένοι από την επιθυμία της ζωής ανεβαίναμε στα χέρια σου κι οι νότες σου πουλιά με ουρές πολύχρωμες ούρλιαζαν στα πόδια μας. Για να χορεύουμε. Η Ελλάδα πονάει. Πάντα πονούσε. Ο έρωτας πονάει . Πάντα πονούσε. Μάρκο. Μονάχα η αγάπη μένει. Κι εσύ όρθιος με την τραγιάσκα ταίζεις την καρδιά μας. Μάρκο. Θα ταίζουμε τους τρυφερούς μας δαίμονες φωνάζοντας το όνομα σου. Ο πιο τρυφερός πατέρας μας ζει πίσω από τον ουρανό που ξεβράζει γιασεμιά , έχει το πρόσωπο σου. Μάρκο. - Η ωδή στον Μάρκο- υγ. Πέταξε σαν σήμερα