Είναι κάτι νύχτες στο μουσείο του Λούβρου που η Αφροδίτη της Μήλου θυμάται τον τόπο της γέννησης της. Με ένα δέος μυσταγωγίας, κατεβαίνει από το βάθρο της και κάτω από την δύναμη ενός επιτακτικού, αγνώστου προελεύσεως υποβολέα, συνομιλεί με τα άλλα αγάλματα και κοιτάζει έξω από τα τζάμια. Κρατώντας μέσα της όλο το φως της ημέρας φωταγωγεί ότι βρίσκεται κοντά της. Τότε, πιάνει να λέει ιστορίες στα άλλα αγάλματα από την πατρίδα. Πριν ξημερώσει, μπορεί να ακούσει κάποιος ένα μοιρολόι σε όλες τις γλώσσες.. Είναι τόση η ομορφιά της που εκβιάζει -σχεδόν - όλα τα μαρμάρινα πλάσματα να θυμηθούν την μητρική τους γλώσσα και να θαυμάσουν την δική της χωρίς να ξέρουν. Εκείνη στέκεται εκεί και τους παρατηρεί με μιαν ευγένεια,μια κατανόηση και μια λύπη ,που όποιος άνθρωπος θα σταθεί δίπλα της θα θεραπευτεί από κάθε ψυχική και σωματική ασθένεια γιατί θα επικοινωνήσει με αυτό που είναι πέρα από το φως και τα σκοτάδια. Μια δύναμη που ξεπερνάει τον πόνο του ανθρώπου για την γνώση του θανάτου.. Είναι η γνήσια ομορφιά κι η μαγεία της που σε φυγαδεύει μακριά από ότι είναι γνωστό... Ζούμε σε έναν τόπο που κάθε ημέρα είναι γιορτή της αρχαιολογίας..