Οι αλήθειες είναι σαν γριές με μαύρα μαντήλια στο κεφάλι που τραβάνε ανηφόρες.... τραβάνε πάνω στο βουνό* φορτωμένες και πάνε.
Που πάνε οι αλήθειες;
Γιατί έρχονται καταπάνω μου;
Θέλω από το άλλο.
Λίγο παραμύθι, λίγο αψέντι.
Μα πιο πολύ χρειάζομαι εκείνες τις ρωγμές που τις σφραγίζουν οι σιωπές,
εκείνες τις απλές τελετές που άγγελοι μας οπλίζουν- με την γόνιμη εν τέχνη αφοσίωση τους- μέσα στα ποιήματα τους, χωρίς αφιέρωση για τον κοινό τόπο της πληγής μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου