Τις δύσκολες περιόδους τις ζωής μου τις παρομοίαζα με λουλούδια. Εκείνη την ημέρα που κάθισες στην δερμάτινη μπερζέρα είδα στις πλάτες και τα πόδια σου φυτρωμένα κυκλάμινα . Όταν έφυγες ξημερώματα, έπεσα σε έναν ύπνο που έμοιαζε με πρόβα θανάτου. Είδα μέσα σε όνειρο πως είχα γίνει κόλυβα και με έτρωγες ηδονικά. Ήμουν ακόμη πολύ νέα κι ήξερα πως θα άντεχα να ζήσω χωρίς μελοδραματισμούς όλα τα μέρη της θυσίας. Ήταν η τελευταία ημέρα που σε είδα και δεν έκανα τίποτε για να σε ψάξω και να σε κεντρίσω να έρθεις πίσω. Πέρασαν δεκαετίες ώσπου να αποφασίσω να πετάξω εκείνη την ξεκοιλιασμένη μπερζέρα. Την ημέρα που την κατέβασα στον δρόμο με πήρες τηλέφωνο. Στο μεταξύ κάποιος με φώναζε Αντιγόνη αντί του ονόματος μου. Ήταν η περίοδος που παπαρούνες άνοιγαν τους δρόμους για να περπατώ. Ακόμη ήμουν νέα και μπορούσα να καταπίνω το αίμα μου χωρίς μελοδραματισμούς..