Στην Μ.Τ Μια ζωή βρισκόμαστε με αποσκευές και αναμνήσεις, απέναντι μας, μια κόκκινη ημέρα, ο Αχέροντας θυσιάζει μια κατσίκα για να μην πάρει μαζί του ένα κορίτσι που πολύ αγάπησε. Θαυμάσαμε την ομορφιά της, το ότι κατάφερε να τον γητέψει ήταν για εμάς θέμα μελέτης της γοητείας και της μαγείας. Αυτή η μαγεία ήταν η δύναμη που μπορούσε να μεταμορφώνει ένα υπόγειο με αρουραίους σε αυλή θαυμάτων, αυτή η γοητεία ήταν η έναρξη της ερωτικής αστροφωτοχυσίας. Οι φροντίδες των ανθρώπων δεν αφορούσαν ζητήματα τιμής για εμάς, ούτε αγάπης που καλλιεργήθηκε στους καθρέφτες των Βυζαντινών αιθουσών. Η αγάπη ήταν το επείγον της ύπαρξης. Η μελέτη της γοητείας εκείνου του κοριτσιού που κράτησε ζωντανό ο Αχέροντας, κατέδειξε σε εμάς δρόμους με ημίφως από κεριά που ανέδυαν αρώματα της Ανατολής, ανθρώπους που δεν αγαπούσαν τους ήρωες και τους μύθους για την αθανασία εκτός από αυτήν του έρωτα. Αυτά ήταν περίπου το περιβάλλον μας. Είπες μια νύχτα στην Αίγυπτο που η ζέστη εγκλώβιζε τις αισθήσεις και τις ανάγκαζε να λειτουργούν σαν μια παγωμένη άρθρωση, (Αν παραδεχτώ πως δεν υπάρχει στην πραγματικότητα έρωτας τότε ξέρω πως θα παραιτηθώ από την ζωή) κι από τα μάτια σου έρευσαν φλογοβόλα. Στην Αθήνα, σε έναν άλλον αιώνα, όταν βρεθήκαμε, ο έρωτας είχε τρυπήσει το δέρμα μας κι έτρεχαν έξω τα σωθικά μας, αλλά είναι τόσο κεχριμπαρένια και γλυκιά η πληγή που δεν την αντιλαμβανόμαστε μόνοι μας, έτσι καταλήξαμε ο ένας στον άλλον να ράβει με επουλωτικές κλωστές τις πληγές και τραγουδούσαμε λέξεις άγνωστες για εμάς. Άλλον αιώνα, αυτές οι άγνωστες για εμάς λέξεις ήρθαν και μας πήραν τα τόξα και εξόντωσαν την φυλή μας, το ποτάμι γέμισε θυμάμαι αίμα και βαμμένα πρόσωπα στα χρώματα του πολέμου, νεκρά ανθρωποτοπία στο νερό του θανάτου. Επιβιώσαμε φωνάζοντας την γλώσσα των Μαπούτσε πως δεν θα νεκροφιληθούμε. Αλλάξαμε φύλα στους αιώνες που περιέγραψε με ποίηση της εικόνας ο Τζάρμους αλλά δεν άλλαξε, τι παράξενο η σχέση, πάντα ήμασταν αδέλφια. Στα αδέλφια δεν είναι επείγον το αίμα, είναι η αγάπη. Και καθώς τα χρόνια περνούν διασχίζοντας ολόκληρες κοιλάδες από χρώματα και εικόνες, γεμίζοντας μας αποσκευές και αναμνήσεις, μας γοητεύει να αναρωτιόμαστε μεταξύ άλλων ετούτο. Ο έρωτας υπήρξε πριν τον άνθρωπο ή η αγάπη; Αφήνουμε το ερώτημα να πλανιέται χωρίς απαντήσεις, ζούμε σε έναν τόπο σκληρό, γι αυτό θα είμαστε απαλοί για να ζήσουμε. Να ζήσουμε! Γιατί η αιωνιότητα είναι ένας θάνατος. Ένα κείμενο που αφιερώνω στην αδελφική μου φίλη Μ.Τ. που έχει γενέθλια σήμερα και που γράφτηκε εντελώς αυθόρμητα και χωρίς επεξεργασίες για όλα τα αδέλφια