Είναι πολλά αυτά που περάσαμε, μονοπάτια αδιέξοδα με σπαθιά στην πλάτη και το στήθος, θώρακες με λύπη διαφανή κι εγκαρτέρηση. Στόματα με λεπτά πέταλλα κι αγκάθια, πόδια ανατομίες μυστικών και χέρια που οπλίζουν με αγγίγματα φροντίδες, με προδοσίες και φιλήματα υποσχετικά στην πρώτη βροχή που πεθαίνει , ζωή σε σεντούκια και σημειώσεις σε εαυτούς καθισμένους σε ένα ιατρείο αναμένοντας ή σε δωμάτια αναψυχής, σε εαυτούς ξεχασμένους στο χαμόγελο μιας παιδικής φωτογραφιας , με τρόμους και σκέψεις από χρώματα. Μην ξεχαστείς, στους νεκρούς δεν βάζουμε πια σταυρό στην πόρτα, μόνο στους ζωντανούς φυλάμε ένα κονιάκ και δάκρυα, αχ ναι, πως τάχα τους αγαπήσαμε και μας αγάπησαν να αναπαραστήσουμε στα κόμιστρα γα να δικαιολογηθεί μια απόδειξη. Μόνο η νύχτα συγχωρεί και ξεχνάει. Συνεχίζει η ζωή, ακάθεκτη το έργο της, με κάποιες αναλαμπές χαράς και απώλειες . Δινόμαστε και σφαζόμαστε από φωτιές, έτσι αναπαριστάται η ανατομία των εγκλημάτων και της ζωής εν τέλει. Ανατομία