Άγουρο παιδάκι, θεατής στο αίμα της πληγής από μια οικογένεια που συνέχεια έρχεται, έρχεται σαν καβαλάρης στην έρημο,από πολύ μακριά, χωρίς στεφάνι από δάφνες στο κεφάλι αλλά από αγκάθια, με φωνές, απειλές, μαχαίρια, σφαγές σε υπόσχεση, με πανίσχυρη θέληση για την γνώμη των άλλων και το φαίνεσθαι, κρίνοι σαν τάμα, κι εσύ ένας εκ γεννετής εμψυχωτής στο θα έρθει, αόρατο το θα έρθει αλλά υπερφωτισμένο, ζεστόχρυσο, θα έρθει ο ήλιος, εμψυχωτής στο όλα θα αλλάξουν και το μισοάδειο δωμάτιο θα μυρίσει με φεγγάρι, η γιαγιά δεν θα σε φοβίζει με την γριά με τα κομμένα πόδια που θα σε βάλει στο τσουβάλι, αν δεν φας όλο το φαγητό σου. ............... Τις νύχτες δεν θα αγκαλιάζεις σφιχτά τον λούτρινο αρκούδο, Νίνο τον έλεγες- ζητώντας επειγόντως κάποιος να σου δείξει πως σε αγαπάει, κάποιος να σου μιλάει γιατί εκείνο και όχι το άλλο και όχι γιατί έτσι πρέπει, κάποιος να σου φυλαει όλα τα δάκρυα, μπλε, κόκκινα, μοβ, πορτοκαλί, μαύρα, λευκά, πράσινα. ............. Σε θυμάμαι πάντα να με περιμένεις, να σου λέω το κλασικό υπάρχουν και χειρότερα, ήμασταν ξαπλωμένοι στην στάση του εμβρύου στο γκαζόν του πάρκου, θυμάσαι; ................. Αρπάξαμε την ζωή σαν να ήταν ένα βαγόνι τρένου ξεκοιλιασμένου, το βαγόνι πάντα να τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, φόβος, ίλιγγος ώσπου να το προλάβουμε να πηδήξουμε μέσα του, να μπούμε, να δούμε, να αγγίξουμε, να νοιώσουμε, να νοιαστούμε, να καταλάβουμε πως είναι λίγες οι πέντε αισθήσεις.Υπάρχει και η έκτη, όχι γι αυτήν που μιλούν οι απατεώνες και οι γδάρτες ονείρων. .................... Να διαβάζεις για να φεύγεις, να φεύγεις στο θέατρο, το σινεμά, στην μουσική στην ταράτσα, στα ηλιοτρόπια και τις φραγκοσυκιές που σε στόλιζαν στις Κυκλάδες, με θυμάσαι να σου λέω, γεννηθήκαμε μέσα στην σφαγή αλλά την ανατολή και την δύση θα την βλέπουμε με λευκές παλάμες, με λευκά πουκάμισα και στους εκδορείς δεν θα μιλάμε, όμως δεν θα παριστάνουμε πως δεν υπήρξαν. ...................... Σε κυνηγούσαν γιατί σου άρεσε να φεύγεις, ασφυκτιούσες μέσα στα λουστρινένια παπούτσια της Κυριακής που έτριζαν σαν τους φόβους σου στα κλειδωμένα δωμάτια, στο φουστάνι και την καλησπέρα που έπρεπε να πεις με τσιμπιές, στους καλούς τρόπους, μισούσες τους καλούς τρόπους κι όποιους έκρυβαν τις πράξεις τους με λέξεις καλογυαλισμένες. ...................... Άγουρο παιδάκι, μετά από χρόνια συμφωνήσαμε και δώσαμε τα χέρια, ζητήσαμε συγνώμη γιατί δεν προστατέψαμε ο ένας τον άλλον με επιτυχία, όμως τις Κυριακές θα σε στολίζω με ζουμπούλια και φρέζιες, ανεξάρτητα εποχής, σου μιλάω και δακρύζω. Πως επιβιώσαμε και ζήσαμε μέσα σε τόση τρέλα! Εκ γεννετής εμψυχωτές στο παρά πέντε. Να ζήσουμε και να θυμόμαστε.. Εσύ κι εγώ αγαπημένοι. Στα παιδάκια στο απέναντι μπαλκόνι που μεγαλώνουν σχεδόν μόνα τους.