Εδώ, πάνω στην πέτρα και στην θάλασσα, ξαγρύπνησα
Υπερεκτιμημένες οι τύψεις κι οι ενοχές μου για τους άλλους
Τα μάτια σου, ακουμπώ, σε ένα μαργαριτάρι από ήλιο και ελαφραίνω 
Μπαίνω στα αμπέλια κι ανασαίνω μαζί με την δική σου σκέψη
Ανεβαίνω την ράχη των βουνών μαζί με τα αγρίμια
Τους μιλώ για εσένα και σωπαίνουν
Όταν σε αγάπησα, τίποτε δεν ζήτησα, κι έτσι αντιστράφηκε ο χρόνος
Πήρες τις σωστές διαστάσεις στην σιωπή μου
Ακούω την ανάσα σου στον ύπνο κι ας παίζουν οι αποστάσεις την υπομονή μου στα ζάρια
Αγαπώ την ανόθευτη ύπαρξη σου
Την γνήσια μποέμικη αλητεία του άντρα
Το παιχνίδι που κάνουν οι άκρες των χειλιών σου φτιάχνοντας ένα χαμόγελο στον καθρέφτη
Τα μάτια σου που με τρυπούν με λόγχες
Την γλυκόπικρη ευδαιμονία του σχήματος σου
Αυτά όλα τα κλείνω μέσα στην σάρκα που μαθαίνει να ιππεύει πάνω από τον χρόνο
Κι ο παλιός ο πόνος μια υφάντρα στο κελάρι, πίνει κρασί και ημερεύει
Είναι η αγάπη που κατοικοεδρεύει κάτω από έναν κόσμο που μέρα με την ημέρα χάνει το στοίχημα της ύπαρξης του
Είναι τα μάτια σου, που σαν κοιτάζω, μουδιασμένος, όλος ο κόσμος σηκώνεται ανατριχιασμένος στις μύτες των ποδιών του
Όχι ο κόσμος έξω,
αυτόν που μαθαίνω μέσα από εσένα..

(Ερωτική μετάπνυση)