Η μελαγχολία των δέντρων,
απλώνεται σιγά σιγά, γύρω μας, σαν διάφανο δίχτυ,
θυγατέρες με κόκκινα φουστάνια παίζουν στις κούνιες,
τα αγόρια κρυφοκοιτάζουν στο μέρος τους.
Ένας αετός τραβά για την φωλιά του,
πες μου αγάπη μου δεν θα ήθελες μαζί του να πετάμε;
Κι ότι λέγεται οικειότητα, να αγνοούμε, σαν μια επιστολή αναγγελίας θανάτου;
Κι αν εσύ θελήσεις στο χέρι σου θα με φυλάξεις,
σαν τραγούδι στη κιθάρα,
ή ακόμη καλύτερα, σαν θεάτρου ρόλος,
εξάλλου η ηθοποία είναι η πιό καθαρή μορφή τέχνης.
Η μελαγχολία των δέντρων την νύχτα γιορτάζει,
εγώ στο πουκάμισο σου, θα μείνω για λίγο ,να φυλαχτώ από τον κόσμο.
Κάτι πολύ άγριο και βρόμικο ετοιμάζεται για όσους ζητούν να είναι λεύτεροι.
Ίσως να προλάβουμε να αγαπηθούμε, πριν πάψει για πάντα η κουκουβάγια
Κι ίσως σου πω πως τίποτε δεν είναι τυχαίο,
θα στο πω την στιγμή που από το πουκάμισο σου θα χω μαζέψει ένα δάκρυ.
Όχι από συμπόνια,αλλά
από αγάπη καθαρή και για τους άλλους.
Μάτια μελιά ,πέφτετε πάνω μου σαν το χαλάζι και ξεχνώ αυτό που έρχεται πριν το τέλος...

(9 μ.μ)