Είναι αβέβαιη η ανθεκτικότητα μας στα πράγματα ,καθώς ο χρόνος ξερνάει πεσμένα κάστανα, σταφύλια που δεν πρόλαβαν να μιλήσουν στην γλώσσα, φίλοι που έφυγαν για πάντα κι εμείς πρέπει να μάθουμε να λέμε πως πέθαναν* κι όμως, φίλοι καινούργιοι έρχονται , ξαποσταίνει λίγο η αγωνία του αύριο με τις αγνές τους προθέσεις, εμείς επιρρεπείς στο συναίσθημα ,όπως το ζώο που αναζητά την τροφή, οι γήινες τροφές κι οι άλλες, οι εποχές που ήταν βελούδα κι αυτές που φορούν αγκάθια, η βροχή που χυμάει στο χώμα, η ατέλειωτη δίψα μας για την αλήθεια και το ωραίο , σαν τυπικά δείγματα του νεανικού ιδεώδες, ενώ η αγάπη καθώς σφουγγίζει τα δάκρυα μας μοιάζει σαν μια ψιλόλιγνη γυναίκα που κινάει με βήματα γρήγορα έναν λανθάνων ίλιγγο, αυτή μας ορμηνεύει για την ετοιμότητα που χρειάζεται να έχουμε για τον θάνατο, τις αποχωρήσεις και την πλήρη μας διάλυση στο άγνωστο... Για τον καθένα μας υπάρχει ένας κήπος, πιο ωραίος γίνεται όμως όταν τον μοιραζόμαστε.. Ναι, όσο μεγαλώνουμε πολλά ξέρουμε, αλλά υπάρχουν κι άλλα που περιμένουν να ανοίξουμε τα μάτια μας και να τα δούμε, αυτός που θα πει, όλα τα είδε, αδύναμος είναι κι εγωιστής.. Ιανουάριος του 2016