H Bερενίκη, κατοικούσε αλλού, της άρεσε να κοιτάζει τους τάφους στα κοιμητήρια, της άρεσε να παρακολουθεί το άνοιγμα των πτωμάτων σε αίθουσες φοιτητών της ιατρικής, της άρεσε να θυσιάζεται για τους άλλους σαν να εκτελούσε κάποια αποστολή, δεν είχε ερωτευτεί ως τα 30 ,αλλά συχνά πυκνά ,εκτελούσε ερωτικές ασκήσεις στα κρεβάτια αγνώστων, δώρα της μιας νύχτας. Μια ημέρα, που άκουσε σε μια ταβέρνα τον Μάρκο να τραγουδάει, φλόγες τύλιξαν το κορμί της, από την μια η μουσική, από την άλλη ένας ψηλός άντρας με μάτια γιασεμιά, χόρευε θαρρείς ως το ταβάνι, την έκαναν να τα χάσει, ξέχασε αμέσως το φλερτ της με τον θάνατο κι ερωτεύτηκε εκείνον τον άντρα. Του δόθηκε σαν να παραδίδεται για πάντα, εκείνος το κατάλαβε, αλλά γρήγορα φοβήθηκε από το τόσο πάθος, απομακρύνθηκε σιγά σιγά ενώ η Βερενίκη έχανε τον κόσμο από τα μάτια της. Γιατί κοιτούσε με τα δικά του μάτια. Ένα βράδυ, ήπιε τόσο κρασί, σε εκείνην την ίδια ταβέρνα, που γύριζαν τα σπλάχνα της σαν φίδια, πήγε στην θάλασσα, βρήκε κάτι παλιές βάρκες και ξάπλωσε από κάτω τους. Όλοι έλεγαν πως τρελάθηκε ,αλλά εκείνη, ήξερε καλά πια, πως 30 χρόνια φλέρταρε με τον θάνατο, όταν ερωτεύτηκε απλά του παραδόθηκε. Έγινε σύντομα ένα ακόμη επείγον περιστατικό. Αλλά σε εκείνο το λευκό δωμάτιο του νοσοκομείου, έβλεπε μπροστά της τον άντρα με τα μάτια γιασεμιά κι άκουγε από το βάθος του διαδρόμου τον Μάρκο να τραγουδάει. Γελούσε και τραγουδούσε μαζί του..αυτό έγινε για μερικά χρόνια. Ώσπου ο συνταγματάρχης του θανάτου την πήρε τρυφερά στα χέρια του. (Δεν υπάρχει παράδεισος και κόλαση, μόνο έρωτας, πόνος και θάνατος), του είπε ενώ αυτός ήδη τραβούσε την λευκή του κάπα για να την σκεπάσει.. -Η σύντομη ιστορία της Βερενίκης