Από παιδί ,υπήρξα χαοτική σαν προσωπικότητα, δυνάμεις αντίθετες πάλευαν μέσα μου, ωστόσο ,αυτό δεν με εμπόδιζε να ξέρω πως όσο ωρίμαζα θα αισθανόμουν νεότερη, φυσικά αυτό δεν είχε να κάνει με την απαισιοδοξία μου, μπορείς να πεις γεννήθηκα απαισιόδοξη, όμως επίσης πάντα εκεί που κυλάω στα σκοτάδια βλέπω καλά πως κάπου υπάρχει φως. Αυτό το φως βλέπω καθώς τα ραδιόφωνα παίζουν συνέχεια τον Lazarus ενώ γνωρίζουμε όλοι τον φυσκό θάνατο του δημιουργού του. Θαυμάζω τον άνθρωπο που έπαιξε με τον θάνατο του και τον έκανε τέχνη, όσο αυτό το σκέφτομαι, τόσο μεγαλώνει το χάος μέσα μου και γύρω μου. Αλλά, ο θαυμασμός στην τέχνη κάνει το χάος να φωνάζει βαθιά μέσα μου και να μου λέει <<κάνε με κάτι>>, να λέει <<κάντε το κάτι>>. Η ευγνωμοσύνη και ο θαυμασμός μου σήμερα, πήραν ύψος αλλόκοτο.. Είναι αρκετά αυτά, ώστε να καταλαβαίνω την δύναμη της ζωής μέσα από αλλεπάλληλους μικρούς ιλίγγους.. -Ραδιόφωνο