Έπεσε η Τροία, πνίγηκα στο θαμπό ανάγλυφο της, καθώς έπεφτε, ένας κρότος κι ένα παραλήρημα, ακούστηκε, ως τον ουρανό. Δεν έχει σημασία τι γράφει κάποιος, αλλά το τι βιώνει, καθώς γράφει. Έτσι, οι λέξεις γρήγορα ξεχνιούνται στο κύλισμα του χρόνου, γρήγορα θα τις ξεχάσεις , όμως στα ελάχιστα δεύτερα που σου χρειάζονται για να νιώσεις την ψυχή που είτε γελάει είτε κλαίει, αυτό που θα νιώσεις, αυτό θα είναι το επίμετρο και η αρχή του γραπτού και του γράφοντος. Η επιδερμική διαδικασία μιας ανάγνωσης δεν ενδιαφέρει. Η χώνεψη της διαδικασίας της γραφής, δεν ενδιαφέρει. Αυτός που μόνο συλλέγει λέξεις θυμίζει μια έκθεση ιδεών που σκορπίζονται στον χρόνο. Έπεσε η Τροία, κρότοι και σπινθήρες από οργή με τύλιξαν στην θέα, η καρδιά μου σταμάτησε στο στήθος καθώς την έβλεπα να χάνεται , για λίγο χάθηκα και μετά επανήλθα. Σαν άνθρωπος πια, σκέφτηκα την αόρατη φυλακή των αισθημάτων καθώς αυτά δεν αγαπήθηκαν από κάποιον άλλον, ναι, σημασία έχει να νιώθεις αλλά και να μπορείς να δεις κατάματα μια ήττα. Μια ήττα στην ανθρώπινη προσέγγιση, σημαίνει την αποδοχή πως δεν μπορείς να ελπίζεις πια για αυτό που υπέστη την ήττα. Ναι, οι άνθρωποι προχωρούν, αλλά καμιά φορά πηγαίνουν προς τα πίσω. Ναι, καμιά φορά οι άνθρωποι ελπίζουν στην ουτοπία της ανθρώπινης περιπέτειας, πως πέραν των αυθόρμητων αποκλείσεων από όσα ξέρουν, υπάρχουν κι άλλα που δεν μπορούν να τα μοιραστούν, γιατί σημασία έχει η κατανόηση, σημασία έχει η γνώση... Αλλά τι θα είναι η γνώση αν ο δρόμος έχει αποκλειστεί από το παγκόσμιο μάτι; Αν έχει αποκλειστεί από την διάθεση του να μοιραστείς με τον άλλον όσα βλέπεις κι όσα ξέρεις; Θα σου πω το προφανές, οι άνθρωποι καταλαβαίνουμε όσα θέλουμε να καταλάβουμε, όσα δεν μας ξεβολεύουν, από την καχυποψία, από την έπαρση, από την μηχανή που έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε... Έτσι καθώς χαιρετώ με οδύνη την Τροία , μην σκεφτείς για μένα κάτι άλλο, ότι μετράει για εμένα, είναι η Τροία που έζησα, που αγάπησα, που πόνεσα και με πόνεσε, δεν είναι οι λέξεις και τα λοιπά ευχολόγια. Αν μπορούσα με αυτά που γράφω, να σώσω μια Τροία ,όλα θα τα έκαιγα. Γιατί λέξεις θα ξαναβρώ, διαβάζοντας, παρατηρώντας, ανοίγοντας λεξιλόγια , όμως ότι αγάπησα βρίσκεται στο μυαλό και την καρδιά μου. Αυτά είναι όλο μου το τοπίο, αυτό δεν θα ξαναβρώ αν η μνήμη μου τα σβήσει. Αυτό που αναρωτιέμαι είναι, ξέρουμε όλοι τα τοπία που κουβαλάμε; Μείναμε στις λέξεις, από τις πράξεις κρατήσαμε ότι νομίζαμε πως καταλάβαμε, γρήγορα όμως κι αυτές θα ξεχαστούν, γιατί εδώ σου λέω, η Τροία έπεσε.. Αγάπησε και αγαπήσου, μόνο αυτό θα μείνει κάτω από τις στάχτες και την σκόνη.. Κι αν σου έχει μείνει λίγο αίμα, κράτα το γερά στις αρτηρίες, είναι πολύτιμο για την ανθρωπότητα που άρρωστη κείτεται σε ένα κρεβάτι.. Περιμένεις με τις λέξεις να σωθεί; Αβέβαιη πια η ίαση.. Ας οπλιστείς με υπομονή.. -Η οργή του Δεκέμβρη