Παράλληλοι ήταν οι δρόμοι μας, γραμμές τεθλασμένες στον χάρτη, μα όταν ανταμώσαμε είχα προλάβει να γευτώ το μήλο κι εσύ είχες ήδη ντυθεί με τα ρούχα που μια γριά μάγισσα σου έδωσε . Έλεγα θα προλάβουμε να προχωρήσουμε μαζί , μα μια θάλασσα με άγρια τριαντάφυλλα μας έσπρωχνε προς τα πίσω. Έλεγες πως ήμουν παιδί , ήξερα πως είμαι παιδί κι άρχισα να πιστεύω αυτά που μου έλεγες. Είχα βαθιά ανάγκη να πιστέψω σε κάποιον. Δεν ένιωσες πόση ήταν η ανάγκη μου . Όταν πια έφυγα κρατώντας το μήλο της γνώσης στην τσέπη μπήκα στο πλοίο και δεν κοίταξα πίσω.. Αν γυρνούσα, μέσα στο πλήθος, θα είχα δει πως δεν φορούσες πια εκείνα τα ρούχα.. Και ξέρω πως δεν αρκεί να είναι οι δρόμοι παράλληλοι, χρειάζεται και να θέλουν οι άνθρωποι να βηματίσουν ταυτόχρονα ή να δουν μια εικόνα μαζί. Το πλοίο ξεκινούσε οταν σκέφτηκα πόσο παράξενη είναι η ιστορία των ανθρώπων, η ιστορία του άνθρωπου