Η αγάπη είναι καταρχήν μια διαδικασία εξημέρωσης του νεωτερισμού, μεταμορφώνει το άγνωστο σε οικείο, το ενσωματώνει στη φυσική ροή των πραγμάτων. Αυτά έλεγε ο Πασκάλ Μπρυκνέρ στον <<άγιο ζιγκολό >> του. Ανύποπτοι κάποιοι ,περπατούν ως πολεμοχαρείς και ενημερωμένοι για όλα ,τοποθετώντας ταμπελάκια και κουτάκια σε ανθρώπους που ποτέ δεν αγάπησαν . Γκρεμίζουν ενώ δεν έχουν περπατήσει ποτέ τους σε ερείπια. Από τις μεγαλύτερες ηλιθιότητες που υπάρχουν, είναι αυτή, του να προσδίδεις ιδιότητες σε πρόσωπα που ποτέ σου δεν <<διάβασες>>. Μα και πως είσαι πολεμοχαρής ενώ δεν έκανες ποτέ σου έναν καθαρό πόλεμο με τον εαυτό σου; Και πως κρίνεις τα πάντα αφού η κρίση σου φτάνει ως την θέση της μύτης σου; Ας είναι. Οι δρόμοι κάποτε τελειώνουν. Εκεί θα φανεί η συγκομιδή κι η προσφορά του καθενός μας. Από όλα. . Εξάλλου φαίνεται εξαρχής ποιοί πολεμούν για να προκαλέσουν θόρυβο καλύπτοντας έτσι την ανυπαρξία τους και ποιοί είναι οι ήσυχοι πολεμιστές, αυτοί που προσπαθούν να λάβουν γνώση κι εμπειρία μέσα στον κόσμο και εκτός , η εποχή αυτή διαθέτει πολλές γνώμες, γνώση ελάχιστη.. Ας μην λυγίσουν οι άνθρωποι-δέντρα, είναι απαραίτητοι