Ο άντρας πίσω από το γυάλινο χώρισμα του γραφείου του, εστίασε το βλέμμα του στην γυναικεία φιγούρα , του έμοιαζε σαν αερικό που πάλευε με κάποιες άγνωστες δυνάμεις του εαυτού της. Του έδωσε τα χαρτιά της ελευθερώνοντας άθελα της λίγο άρωμα από τους καρπούς της. Τα κοίταξε κι ένιωθε ένα ραντάρ να τον εξερευνεί . <<Εντάξει είναι τα χαρτιά σας>> της είπε αισθανόμενος αρκετά άβολα. <<Τόσο γρήγορα, μα είστε πολύ καλός>> του είπε και πήρε ξανά τα χαρτιά της στα χέρια. Κάτι την έσπρωχνε να μείνει εκεί μπροστά του. Δεν υπήρχε κόσμος , ωστόσο δεν ήταν αυτό η αιτία της παραμονής της εκεί μπροστά του. Και σαφέστατα ο νόμος της έλξης δεν ήταν αυτός που επέβαλλε την ακινησία τους. <<Σας ξέρω ΄μήπως>>; ρώτησε εκείνος αρκετά αμήχανος. <<Οχι, αλλά είναι κι εγώ σαν να σας ξέρω από κάπου>>. Απάντησε κοφτά και σίγουρη. <<Έχει πολύ κρύο έξω, θα θέλατε να περάσετε ξανά από εδώ γύρω στις τρεις που τελειώνω και να πάμε να πιούμε ένα κρασί; ίσως μιλώντας, διαπιστώσουμε τι ακριβώς είναι αυτό που μας κάνει να νιώθουμε οικεία >>. Απορούσε κι ο ίδιος με το θάρρος του , δεν συνήθιζε να μιλάει ούτε να προσκαλεί άγνωστες γυναίκες. <<Θα έρθω, αν και δεν συνηθίζω να δέχομαι προσκλήσεις από αγνώστους>> είπε λιγάκι ντροπαλά. <<Όλοι είμαστε άγνωστοι ώσπου να βρούμε ανθρώπους που μοιάζουν με εμάς εκτός του πεδίου της γλώσσας και των ιδιαιτερων χειρισμών αυτής , μην παρεξηγήσετε τις προθέσεις μου, όμως θέλω να διαπιστώσω αυτό που σας είπα , γιατί δεν μου είστε ξένη κι αδιάφορη>>. Ένας ήσυχος τριγμός παρέμβαλλε , σαν να προερχόταν μέσα από τα κόκκαλα τους και πίσω από το δέρμα τους. <<Πως σας λένε>>; ρώτησε εκείνη σπάζοντας το φράγμα του γυάλινου διαχωριστικού. <<Δεκέμβριο, εσας>>; ρώτησε χαμογελώντας όπως ένας σκύλος που δέχτηκε τρυφερότητα, είχε φροντίδα αυτό το χαμόγελο. <<Υακίνθη. Λοιπόν θα περάσω στις τρεις>> . Είπε κι άρχισε να περπατάει προς την έξοδο. Τα πόδια της σαν να πέταγαν. Ήταν σχεδόν βέβαιη, πως δεν θα πληγωνόταν ,ούτε θα μιλούσαν για τις πληγές τους, ένα ίαμα άνθιζε στην άκρη της καρδιάς της κι όλες οι δύσκολες και σκοτεινές σκέψεις δεν είχαν καμιά διέξοδο και τυλίχτηκαν σαν τα φίδια, σιωπηλές και στρογγυλές. Και κάτι πήρε έκταση κι έγινε σαν ένας κύκλος. Κύκλος εμπιστοσύνης και νόμος που δεν επιτρέπει τις ανθρώπινες φρικαλεότητες.. -Δεκέμβριος