Ο ποιητής είναι μοναχός του κόσμου και μονομάχος Τον είδα τον ποιητή, να περιφέρεται με ήπια αβρότητα ανάμεσα σε ένα κοινό πνιγμένο από το σαλιγκάρι της κρίσης. Σάλια και μύξες παντού, καθώς μιλούσε σουρεαλιστικά για τους νεκρούς ποιητές και την δική του κόλαση. Κι ήταν το μάτι του που γυάλιζε από το κρυμμένο μίσος και την προσπάθεια να το κρύψει ή η απάτη , πως ζητούσε κόμιστρα μιας κατεπείγουσας επανάληψης εαυτού ,τάχα μου, ταπεινού ,αλλά εγώ ηξερα πως πνίγεται στην έπαρση μιας υπερφίαλης φύσης που με θύμωσε; Ο ποιητής είναι ένας μοναχός στον κόσμο και μονομάχος, τούτο έμαθα διαβάζοντας τον Καρούζο, τον Σαχτούρη και άλλους δαφνοστεφανωμένους από τον κρύο χρόνο.. Σαν περιγράφεις την κόλαση ,να κοιτάζεις πίσω, δεν δικαιούσαι αν είσαι ποιητής να εκδικείσαι τον αναγνώστη των πράξεων σου, ονομαζόμενος ποιητής. Ποιητικότερο σαφώς , αυτό που έλεγε ο Μόρρισον , σκότωσε τον πατέρα σου και γάμησε την μητέρα σου, ποιητικότερο σαφώς πως ο Μπωντλαίρ προσπάθησε να βγεί από την μήτρα της μητέρας του κάνοντας έργο παράλληλα με μια κολασμένη ζωή, γι αυτό θα ποτίζουμε αιώνια τα άνθη του κακού... Μα φτωχέ ποιητή ,εσύ, που δεν ξέρεις τι σημαίνει το μαζί και τι σημαίνει μόνος, σπέρνοντας μίσος ύπουλα όπως το φίδι που με ενα φςς κροταλίζει δηλητήρια εκ φύσεως ,κρύβεσαι πίσω από τα λόγια των κριτικών και την σιωπή μου, άσε τους κριτικούς, να φάνε κι αυτοί ζητούν, το ψωμί τους.. Εμένα πες, τους γονείς σου που τόσο βαθιά μίσησες γιατί δεν τους έσβησες με τους λόγους σου και την φύση σου που βαθιά περιφρονείς γιατί δεν την ξέσκισες ώστε να βγεις αληθινός κι ωραίος σαν το φως; Οι ποιητές περπατούν σκεπτικοί κι είναι ουράνιες οι καμπάνες που δονούν λέξεις και ήχους μέσα τους, δεν αναζητούν καταφύγιο σε ψηλούς τρούλους ναών όπου αναζητούνται θαύματα , στα κοιμητήρια γέρνουν το κεφάλι τους οπλισμένοι με έναν λυγμό.. Να μην φοβάστε μόνο τους πολιτικούς που σας περιπαίζουν την αθωότητα με ωραίες λέξεις κι ελπίδες , να φοβάστε τους φιλόλογους που σας δείχνουν το φεγγάρι κοιτάζοντας μόνο το δάχτυλο , χρησιμοποιώντας τα ρήματα, τα επίθετα και τις παραμέτρους.. Να φοβάστε τους ποιητές που δεν έγιναν Λερναίες Ύδρες και δεν έκοψαν τα κεφάλια τους ένα ένα ,σκορπίζοντας σπέρμα, το αίμα τους έξω από το σώμα , την καρδιά τους έξω στο σύμπαν.. Να θυμάστε πάντα, πίσω από τους δικτάτορες, υπάρχει αυτός ο αόρατος θίασος, μέσα σε αυτόν τον τραγέλαφο θα βρίσκεται ένας ποιητής και μερικοί άλλοι καθώς κι ένας ένας φιλόλογος σβησμένοι από ένα άσβεστο μίσος γι αυτό που θα μπορούσαν να είναι, και δεν έγιναν. Αυτούς πιό πολύ φοβάμαι ,κι όσους κρύβουν με μια μετριοπάθεια λύματα και κοπριές σαν να είναι αύρες αγίων κι εξαπτέρυγα. Μακριά από εμάς.. Υγ μια σημείωση απολύτως αληθινή που δεν ζητά τίποτε ,καθώς γυμνή είναι και γρανίτης σπασμένος ,να κολυμπά ανάμεσα σε παγόβουνα