Πιστεύω πως το ξέρεις πως δεν είναι εύκολο ούτε βολικό να δεις κάτω από το δέρμα σου. Γιατί αν το καταφέρεις, θα δεις τις περισσότερες αποτυχημένες παραστάσεις που έστησες εσύ στον εαυτό σου, κραδαίνοντας ανθρωποειδή και κτήνη που για να τα αντέξεις και τάχα να τα αγαπήσεις , τα έντυσες με ρόδα και ανθολέμονα, τα έντυσες με μουσικές που ήταν ελεγείες προς τιμή μιας πανσελήνου που ούρλιαζε με δόντια κόκκινα. Εκεί ήσουν όταν έριχνες τις μάσκες τους, εκεί ήσουν όταν έφευγες τρέχοντας την ώρα της αποκάλυψης. Αλλά τώρα, πιο πολύ από ποτέ έρχεται η ώρα της απελευθέρωσης και της ελευθερίας σου από τις φρενιασμένες απάτες. Ψυχή αδάμαστη , διψασμένη για αγάπη, τώρα είναι η ώρα να ανοίξεις την πόρτα και να πάρεις φως. Γεμάτο είναι ότι δεν γεμίζει στην αρχή το συνηθισμένο μάτι στα θεάματα και τις περσόνες. Αρώματα, κοντρίτσες λεκτικές ίσα για να υπάρχουν, φλου ρεσιτάλ κακής υποκριτικής πιστεύω πως κατάλαβες ότι παίρνουν τέλος. Ναι, βρισκόμαστε πια στο τέλος εποχής. Το φίδι έβγαλε το δέρμα του, εμείς δουλέψαμε γερά τα σπλάχνα μας, τα λύσαμε, βάλαμε την καρδιά μας στην θέση της και πορευόμαστε στην ελευθερία. Και με μια κατάδυση άβολη αλλά απολύτως διαυγή βρεθήκαμε να βλέπουμε κάτω από το δέρμα μας. Κι έτσι μαθαίνουμε να αγαπάμε. Από την αρχή. Γιατί ως τώρα, μας βόλευε απλά να νομίζουμε πως αγαπάμε. Κι αν σε ρωτούσαν αν ήξερες την πορεία της ζωής σου από την αρχή ως το τέλος, τι θα άλλαζες, αυτό να έλεγες στον εαυτό σου, πως θα ήθελες να βλέπεις κάτω από το δέρμα σου λίγο καιρό πριν. Αλλά αυτό σημασία δεν έχει. Γιατί σκότωσες το τάχα μου και κατάλαβες τι είναι η αληθινή χίμαιρα. Είναι τέλος εποχής αγάπη μου, τώρα είναι η αρχή , αυτό να λες σε όποιον δεν βολεύεται να βλέπει, γιατί θα ξεβολευτεί απότομα όταν νοιώσει την αλήθεια. Ρίχνω την τράπουλα, μοιράζω τα χαρτιά ένα ένα. Παίζω αλλά βλέπω μαθαίνοντας... Ζω κάτω από το δέρμα μου.. ΑΓΑΠΗ