Μια γυναίκα σε βλέπει ,με κλωστές από δάκρυα φορεμένες στο μάγουλο, σαν μαχαιριές, ορίζει εντός της, έναν κόσμο αντίθετο από τα προσωρινά. Βιάζεται να ζήσει όσα προλάβει μέσα σε ένα βαγόνι, το τρένο μουγκρίζει στους σταθμούς την μοναξιά του, δεν έχει να μιλήσει ανάμεσα στους επιβάτες , μα η γυναίκα που έρχεται μέσα του, του ψιθυρίζει βιαστικά κίτρινες και κόκκινες ιστορίες σαν φύλλα ,απλωμένα στο τσιμέντο. Κι ότι λέει είναι χωρίς κόμμα και τελείες. Ιστορίες που κυκλοφορούν ανάμεσα μας μα πρέπει να ξέρεις να βλέπεις και να συλλέγεις, η υποκριτική δεν ταιριάζει σε κάποια πρόσωπα, υφαντόκοσμοι ολόκληροι αυτοί που δεν υποκύπτουν σε περσόνες