Οι άνθρωποι είναι πιο εκδικητικοί από ποτέ, βγάζουν μια οργή και μια μανία που θυμάσαι αναγκαστικά την μανία των τεράστιων ερπετών που κρατούν μέσα τους. Ίσως πάλι σκέφτεσαι πως είναι πιο φοβισμένοι, μετά πάλι σκέφτεσαι πως αυτή ακριβώς η σκέψη σου υπάρχει για να δικαιολογήσεις για άλλη μια φορά πράγματα που είναι αρκετά σκληρά κι απλά. Εδώ που τα λέμε, η ανθρωπότητα, άρρωστη, και σαν να βρίσκεται σε νεκροφάνεια, παρακολουθεί να θάβονται ζωντανοί, παιδιά και μεγάλοι, παρακολουθεί τις <<αγορές>> να ξεσκίζουν ότι απέμεινε από την ομορφιά των αρχαίων ανθρώπων, παρακολουθεί το τέρας της Ευρώπης να σκιάζει τις συναισθηματικές οροσειρές και να κατατρώει ότι ανθρώπινο έμεινε. Παρακολουθεί την εμφύλια οργή να μπλέκεται με την μάζα της θρησκείας και στέκεται με τα χέρια μπλεγμένα σε μια απάθεια που δεν δικαιολογεί τίποτε στο ανθρώπινο της ύπαρξης. Αυτό που ζούμε δεν είναι ανθρώπινο. Αυτό που παρακολουθούμε δεν είναι ανθρώπινο. Και δυστυχώς αυτός που αντιστέκεται και παραμένει ανθρώπινος τρώει τόσο γερά χαστούκια που το κεφάλι γυρνά πίσω και κοιτά την πλάτη. Ακούς μουσική και περπατάς στο παλιό λιθόχτιστο μονοπάτι και λες, αυτό το νησί είναι σαν ένα σπίτι που πατά στα σύννεφα. Αυτό ε'ιναι το σπίτι μου. Κι εγώ μια συννεφόπληκτη. Αιώνες πολλούς οι άνθρωποι γυρνούν γύρω από τον εαυτό τους. Εσύ το θεωρείς πολύ βαρετό. Αλλά εμπρός στην χοάνη του χρόνου ένα μικρό παιδί σου ζητά να το προστατέψεις. Το παιδί που κρατάς μέσα σου. Και σου ζητά να το προστατέψεις, χωρίς να γίνεις κι εσύ τέρας. Αλλά παρακολουθείς την κτηνωδία των ανθρώπων μέχρι το μεδούλι της. Κι 'όμως.Εσύ πρέπει απλά να παραμένεις παρατηρητής και μελετητής αυτής της μάζας. Και να χεις χαρά που εκείνο το παιδί σε αγκαλιάζει πάντα με αγάπη. Ας είναι... -Σκέψεις για το αόρατο σπίτι μου-