πάσχουμε από υπερβολική μοναξιά και πολυσχιδή κοινωνικότητα. Κανείς δεν ψάχνει έναν εαυτό μέσα σε κάποιο καθαρό τοπίο. Ένα δέντρο μόνο στην άκρη ενός γκρεμού ή έναν αντίλαλο της φωνής του στο φαράγγι. Θεατρομανείς χωρίς πάθος, ποτά χωρίς αλκοόλ, συμπεριφορές ψυχαναγκαστικές ή βλαβερές στους υπόλοιπους, -ας πρόσεχες-. Κι εκείνο το μικρό χνουδωτό ζώο στο μυαλό σου που ψάχνει αγάπη κι έρωτα ταίζεται από εσένα με τροφές ληγμένες, δηλητηριασμένες με τοξίνες φόβου και δειλίας, φτιάχνουν άλλα πρόσωπα στις φωτογραφίες τους, ρετουσάρουν την ασχήμια τους, την μέσα, άνανδρο κι άκαμπτο αυτό, μα δεν γαμιέται, πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ακούς εκείνον τον σκύλο που κλαίει γιατί είναι δεμένος; Δεν μπορεί να ξεφύγει γιατί αναγνωρίζει πως έχει αφεντικό. Κάποτε ονειρευόμουν πως σκότωνα όλα αυτά που μας κάνουν να αναγνωρίζουμε αφεντικά και δούλους. Τώρα φοβάμαι όλους αυτούς που παριστάνουν τα ελεύθερα πνεύματα. Αλλά τώρα ξέρω, δεν μπορώ να σκοτώσω, ούτε 'όμως να μασάω φύκια και να φχαριστιέμαι, μόνο να μιλάω λίγο, να νιώθω, να σκέπτομαι, και να λευτερώνω όλους τους δεμένους σκύλους.. -Για τον δεμένο λευκό σκύλο στο δέντρο το μεσημέρι, για όλους τους σκύλους-