Ο ήλιος αποχωρεί, τα μάτια μου τον βλέπουν να κάνει βουτιά πίσω από το βουνό, χρώματα κυκλώνουν την ίριδα, το βουνό μοιάζει κοιτώντας το ώρα σαν ένας γέρος ινδιάνος προφίλ. Όλη την ημέρα έβλεπα τα σύννεφα να γλείφουν τον ουρανό και να μπαίνουν το ένα μέσα στο άλλο σαν δυό άνθρωποι που αποχωρίζονται κάνοντας έρωτα. Είναι ωραίο να αποχωρίζεσαι τον εαυτό σου. Αρκετά έμαθες, τώρα η φύση αναλαμβάνει να σου μάθει πως δεν ξέρεις τιποτε, εδώ μπορείς άνετα να είσαι ο κανένας. Το χτεσινό βράδυ χόρευα με την Μ. που έβαλε Tom Waits, το στενό γέμισε από την μεθυστική φωνή του. Πομπές από νότες ικέτευαν τα βήματα μου κι εγώ υπέκυπτα. Ανεβαίνω στις ταράτσες και βλέπω τις γάτες. Ξάπλωσα και μια από αυτές ήρθε κοντά μου, πλησίασε την μουσούδα της στο πρόσωπο μου και σχεδόν άκουσα την ανάσα της. Κράτησα την στιγμή μέσα μου σαν την αιωνιότητα. Γιατί είμαι άνθρωπος κι αυτή είναι ένα ζώο ιέρεια, γιατί δεν είμαι τίποτε άλλο από πικρές ή γλυκές στιγμές. Επιτέλους, περπατώ ξυπόλητη όλη μέρα και ξαναγίνομαι ο κανένας. Κι έρχεται το συναίσθημα της ευγνωμοσύνης γιατί ξεχνάω την συλλογή από τις στάχτες, τα ψέματα, την υποκρισία, τις εκδικήσεις, την ζήλεια, ξεχνάω την συλλογή που είχα μέσα σε μια βαλίτσα. Την βαλίτσα θα την πετάξω αύριο ανεβαίνοντας σε έναν βράχο. Στο λιμάνι περπατούσε ένας γλάρος, με κοίταξε στάθηκε λίγο και μετά πέταξε πάνω από τις βάρκες. Κάθε ημέρα ο θάνατος εδώ δειλιάζει γιατί είσαι ο κανένας, ο θάνατος ηδονίζεται να παίρνει αυτούς που είναι κάποιοι ή προσπαθούν απελπισμένα να γίνουν κάποιοι. Το κοιμητήριο πάντα περιέχει γαλήνη. Η θάλασσα κάτω χορεύει, χορεύω μέσα της, επιτέλους μπαίνω ξανά στο μπλε, είμαι μπλε. Αγαπώ τα πάντα χωρίς εξαρτήσεις. Κάθε ημέρα ζω χωρίς το γούστο της πόλης, εκείνο το γούστο που ντύνεται για να κρύψει τις άθλιες πράξεις της. Δεν κρύβω τίποτε. Ψάχνω την αγκαλιά του παππού μου γιατί ξαναέγινα παιδί, όταν κατεβαίνω το αρχαίο λιθόστρωτο μονοπάτι ένα αεράκι φυσά στο πρόσωπο μου, ξέρω πως είναι το φιλί του. Υπάρχουν σημεία που θα ήθελα να αφεθώ και να πετάξω και να χαθώ μέσα τους. Εδώ, σε αυτό το νησί που η γύμνια θα έπρεπε να είναι το επίσημο ένδυμα. Εδώ που ένας πολιτισμός ξεκινησε από την θάλασσα. 'ισως κι εκεί να μπορέσει να σωθεί, στην θάλασσα. -Αγαπώντας-