Η γυναίκα με τις φλόγες στα μαλλιά, άνοιξε το δέρμα της, μύρισε τον άντρα που ήταν κοντά της, σχεδόν αγγίζονταν, ένα μπλέξιμο πικραμύγδαλου και λιαστού κρασιού ξεχυνόταν από τους αδένες του, μελαχρινός κι ατίθασος την κοίταζε βαθιά, πίσω από το δέρμα της, αυτή σιγά σιγά άφηνε να διεισδύει μέσα της η μυρωδιά του, παρέσυρε τους αισθητήρες της σε μια ανεμοδούρα, κύμβαλα και αρτηρίες κροτάλιζαν τα δόντια τους κι άρχισαν να τρώνε ο ένας τον άλλο, η καταπακτή του χρόνου άνοιγε το κλειστό της μάτι, μετά άρχισε η αφή και το έντονο κάλπασμα ενός αλόγου, μετά επιτελέστηκε η ένωση πίσω από την σάρκα, η σάρκα απλά ήταν η έναρξη, μια απέραντη γαλάζια πεδιάδα αισθήσεων έλαβε χώρα σε ένα τοπίο άγονο, άθρησκο, αθέατο στο κοινό μάτι, οι σιλουέτες ταίριαζαν στο μυσταγωγικό ταξίδι, ο βωμός ήταν μπροστά τους, εκεί έκαψαν τα τελευταία θραύσματα ενός αρχαίου μίσους που κρατούσαν για τον κόσμο, την ταπείνωση ολάκερων φυλών που θυσιάστηκαν κάτω από μια διαταγή ενός ΄πολέμαρχου, εκχυμώσεις φιλιών έλαβαν χώρα στον κόσμο όπου συγχρωτίζονται αγγελικοί κραδασμοί, -έλα, έλεγε αυτός και καθώς έμπαινε βαθύτερα , πίσω από τα γεννητικά όργανα, καθώς έσπρωχνε, ηφαίστεια ξύπνησαν και απελευθέρωσαν λάβα, κι εκείνη μέσα στην οδύνη της ηδονής άρχισε να γίνεται μαινάδα, μετά μια τρυφερή γυναίκα, όλη χυμούς και υγρασίες που δινόταν, κι αυτός σαν μύστης και πολεμιστής της αδράνειας την έφαγε, την έτρωγε, καθώς ένα ένα, τα μέλη του, είχαν εγκλωβιστεί στα σπλάχνα της, τώρα φωνές και σπλάχνα όλα ριγμένα κάτω, και το πάτωμα τώρα, στάχτες, αίμα και σπέρμα και υγρά και μυρωδιές, μυρωδιές που γεννούσαν θαλάσσιες ανεμώνες, μικροί ιστοί από νέους ανθρώπους, ήταν οι ίδιοι που λίγο πριν , είχαν κατασπαράξει ο ένας τον άλλον.. -Η μυσταγωγία της ένωσης-