Μπορείς να πεις πως ταξιδεύουμε μέσα σε κάτι ημέρες που η ατάραχη διαφάνεια τους , κάνει την καρδιά μας να πετά σαν πουλί, πως τα μάτια μας θαρρείς ανοίγουν σαν πέταλα άγριων λουλουδιών για να δουν την καινούργια ημέρα. Πως ξυπνήσαμε, κρατώντας σφιχτά στην ψυχή μας ένα όνειρο που μας θριάμβευσε αναγκαστικά, αφού ο ιδρώτας του κορμιού μας συνέπεσε με την αίσθηση επάνω στο στόμα μας από άγρια φιλήματα και τα πόδια μας σχεδόν δεν πατούσαν στο πάτωμα αλλά πέταξαν σε μια τροχιά ενός αόρατου εκκρεμούς. Μια κίνηση έξω από το παράθυρο μας ξύπνησε για τα καλά, παιδιά που φωνάζουν στο διπλανό ενοικιαζόμενο σπίτι, κι απέναντι από το δικό μας ,σε άλλο ενοικιαζόμενο κυρίες κάποιας ηλικίας,,στο μικρό μπαλκόνι, πίνουν καφέ κρατώντας μέσα τους το πρόσχημα πως κάτι ζουν με ένταση αλλά τα μάτια τους δεν διατηρούν την ένταση της ζωής, εξάλλου τα μάτια όλα τα προδίδουν. Μπορείς να πεις πως το Καλοκαίρι είναι μια φέτα καρπούζι, η άμμος, το νυχτολούλουδο, το αποσπέρισμα, ένα στήθος γυναικείο πίσω από ένα χρωματιστό μπικίνι, μπορείς να πεις πως είναι οι ατέλειωτες φωτογραφίες και οι πολλές γλώσσες οι διαφορετικές που ακούμε φέτος από τους τουρίστες, μπορείς όλα να πεις, ένα όμως μην ξεχάσεις. Πως Καλοκαίρι είναι κάτι διάφανες ημέρες που σε αφήνουν και εισχωρείς μέσα τους, πως απομονωμένος, αλλά ταυτόχρονα εναρμονισμένος παραμένεις με την φύση και τους ανθρώπους λάμποντας και χορεύοντας, μα πιο πολύ Καλοκαίρι είναι τα σώματα που ερωτροπούν μέσα σε σπηλιές στην θάλασσα, και μετά ενωμένοι ταξιδεύουν, σε κόσμους άχρονους, όπου μαγικά πλάσματα τους μιλούν με την πρώτη γλώσσα των ζωντανών, αυτήν που δεν έμαθε ακόμη ο άνθρωπος για να λέει ψέματα.. Κι είναι Αύγουστος κι ο ουρανός ακόμη πλανεύει την θάλασα και κανείς ακριβώς δεν μπορεί να ξεχωρίσει πως ενώνονται, είναι γιατί οι περισσότεροι δεν κοιτάζουν πια ούτε τον ουρανό, ούτε την θάλασσα, αυτό που κοιτάζουν είναι η κοιλιά τους και την βλαπτική έλλειψη της αίσθησης και της καθαρής σκέψης..την κοιτούν κατάματα.. -Αύγουστος είναι -