Ομολογεί στον εαυτό της πως δεν τον ξέχασε, η δική τους ιστορία διέφερε από τις άλλες γιατί δεν της δόθηκε χρόνος, η δική τους ιστορία μοιάζει με εκείνο το λουλούδι που ανθίζει μια φορά κάθε έτος, ,βίαιες κινήσεις τρίτων έκοψαν το ανθρώπινο νήμα νωρίς, οι τρίτοι γι αυτό υπάρχουν, για να ξοδεύουν την ενέργεια τους καταστρέφοντας τους άλλους που στα μάτια τους κάτι λάμπει, δεν τον ξέχασε, η ιστορία τους δεν έμοιαζε με υπόσχεση ευτυχίας, ήταν η ίδια η ευτυχία που την ξύπνησε το επόμενο πρωί, ήταν και είναι, η ίδια συγκίνηση, ακόμη και στην μικρότερη ανάμνηση ενός αποσπάσματος τους, ακόμη και στην πιό μικρή εικόνα του, τον φυλάει μέσα στα πιο πολύτιμα των ανθρωπίνων , τον κρατάει δίπλα της πολλές νύχτες που ένα αηδόνι πιάνει να τραγουδήσει έναν θάνατο, τότε εκείνη του λέει, (τον έρωτα να τραγουδήσεις, τον έρωτα κι όχι τον θάνατο), το αηδόνι αλλάζει τον ρυθμό του και της τραγουδάει για το πορτρέτο εκείνου, τότε η γυναίκα τον αγαπάει δυνατότερα γιατί η ανάμνηση του μέσα από την αφήγηση του τραγουδιού δεν έχει την παραμικρή πίκρα, σε ρωτάω εσένα τώρα ξένε, ξέρεις πολλούς έρωτες που δεν αφήνουν καμία πίκρα στο τέλος τους; Ομολογεί στον εαυτό της, -υπήρξα τυχερή- κι ας μην έζησε από αυτό το κομμάτι της ζωής της παρά μονάχα ένα βράδυ, έβρεχε πολύ και τα αστέρια είχαν κρυφτεί τότε... -Η ομορφιά της μνήμης