Σου μιλούσα, έπαιρνα ένα στιλέτο κι έκοβα τις λέξεις από την ρίζα τους, αυτές δραπέτευαν από εμένα κι έφταναν στο στήθος σου, για λίγο, γιατί μετά τις έβγαζες από την πόρτα σαν να ήταν άλογα γερασμένα , έτοιμα να τα σκοτώσουν αφού δεν μπορούσαν να τρέξουν. //////// <<Συχνά μιλάμε αφηρημένα ή έτσι, χωρίς να υπάρχει αποδέκτης, όμως οι άλλοι νομίζουν πως μιλάμε γι αυτούς, λέμε για τον κακό μας τον καιρό κι αυτοί νομίζουν πως μιλούμε για τον δικό τους>>, σου είπα ένα βράδυ που έσταζαν τα κεραμίδια κίτρινο χρώμα.. <<Κανείς λόγος ανησυχίας, δεν μπορούμε να περιοριζόμαστε, σταμάτα να σκέφτεσαι ενοχικά>>, είπες κι έβαλες στο ποτήρι σου λίγο <<παλιό>> ουίσκι. ///////// Είχες κάτι από έπαρση, στον τόνο της φωνής σου, αλλά εγώ ήμουν από αυτούς που ήξεραν πως πουλάς φύκια για μεταξωτές κορδέλες, οι άλλοι αρέσκονται να ακούνε λέξεις από στόματα που ξερνούν αλήθειες των άλλων σαν να ήταν δικές τους.. . Αρέσκονται στο να είναι μαζοχιστές, να υποφέρουν από ένα είδος λατρείας για το είδος εκείνων που θεωρούν εαυτούς, κατώτερους, εξαιτίας της δήθεν φανερής ανωτερότητας- στο μάτι αυτών-, του ομιλητού τους. Είχες έναν εκνευριστικό τρόπο να κουνάς τα χέρια σου σε ακροατήρια μεθυσμένα από την απραξία και το ποτό... Είχες επίσης έναν άρρωστο σκοπό, να πιάσεις την καλή σαν να ήσουν ένας τυχοδιώκτης όπως πάντα υπήρξες και γι αυτό επιβίωσες. //////// Ήρθες προς το μέρος μου, εγώ ρουφούσα το κίτρινο των κεραμιδιών και το έφτυνα στους τοίχους. Το κατάλαβες.. ////// <<Κουράστηκα, θα φύγω, σου εύχομαι να έχεις καλή επιτυχία στα σχέδια σου>>.Είπα, απλά και σταθερά.. <<Δεν έχω κανένα σχέδιο μικρή μου, μείνε>>, είπες κι είδα τα μάτια σου να θωπεύουν σκοτάδια που τα έσπαζε το κίτρινο. <<Γιατί δεν έχεις αφήσει τον εαυτό σου να δείξει την σύνθλιψη του μπροστά στους άλλους, γιατί πάντα ζητούσες κάποιον να σε σώσει την κατάλληλη στιγμή της κατάδυσης σου>.; <<ΈΤσι είμαι εγώ, είμαι αλήτης, δεν αξίζω να με αγαπάει κανείς αλλά εσύ με αγαπάς, έτσι δεν είναι >>; <<Δεν σε αγάπησα, σε συμπάθησα γιατί μου έδινες πολλές απολαύσεις και υλικό στο θέμα της παρατήρησης, αυτό ήταν όλο, ένα ρομάντσο μονότονο κι απλό>>, σου είπα. /////// Έριξες το ποτήρι στον τοίχο με δύναμη, τα κομμάτια του απλώθηκαν παντού. Σε έστειλα στον αγύριστο κι ας ήμουν 15 χρονών, ήξερα από παιδί ως που μπορεί να απλωθεί ο άνθρωπος και να ρουφήξει από την ζωή των άλλων με βαρβαρότητα, εσύ απλά το έκανες με τέχνη, έτσι έλεγαν οι άλλοι... ////// Από τότε , κατάλαβα πως οι άλλοι νομίζουν πως είμαι απλά πολύ γλυκιά καθώς ακούω και δεν μιλάω, όταν τους το χαλάω αυτό λέγοντας αυτά που πιστεύω, με αντιπαθούν βαθιά.. Και τράβηξα μια γραμμή λίγο μοναχική, κάποτε μαύρη και κάποτε κόκκινο του αίματος, αυτό μου άρεσε. ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΟ ΖΕΙΜΠΕΚΙΚΟ, ειδικά όταν χορεύεται με την διάθεση κάποιου που ενώ νιώθει πεθαμένος, περιφέρει την θανατίλα σαν να είναι φίδι και το σκοτώνει ο ίδιος σαν να είναι ο Άη- Γιώργης -Κάποτε, ένας Φθινόπωρος