Στον κόσμο σου χαμένος, χαρούμενος και λυπημένος, γυρίζεις και γυρίζεις κι όλα θέλεις να τα γνωρίζεις, οι άγιες ημέρες και οι νύχτες δεν σου φτάνουν κι οι γνώστες της περιπέτειας σου κάνουν, αταίριαστος, και στην κατάδυση ταμένος κλαις για ιστορίες άλλων καταδικασμένος, παιδί να είσαι και ωραίος να σε θυμάμαι και να λέω πέρασε από την γη ένας μοιραίος, μοιραίος για τον εαυτό του μοιραίος για τον άνθρωπο του. Παίζεις το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι για πλάκα μα εσύ βρίσκεσαι κλεισμένος πάντα στην φάκα. Σε αγαπώ να ξέρεις λίγο αλλά χρειάζεται να φύγω. Η ανάγκη μας να αγαπηθούμε , αυτή μας ορίζει και μας κατακερματίζει. Αλλά η αγάπη δεν έχει όρια και δεν χρειάζεται συγχώρια. Τίποτα δεν είναι δεδομένο όταν είναι κερδισμένο. Μπλε νύχτα σε βαπτίζω μπλε ημέρα σε γυρίζω, σαν νόμισμα στο χέρι μου της τύχης σαν τατουάζ στην πλάτη μου μιας χαρμολύπης. Ένα παιδικό που γράφτηκε σε ένα χαρτί από πακέτο τσιγάρων στην θάλασσα και το είπα ((ο σκορπιός))