-Λένε πως η έλλειψη , είναι η μητέρα της σύγκρουσης. Είπε μεταξύ άλλων ο διπλανός της, ήταν μια μεγάλη παρέα που χάραξαν μια πορεία επάνω από κάποιο φαράγγι, ξεκiινώντας έξι το πρωί. Δεν είχαν καμιά βιάση κι έτσι πήγαιναν αργά και σταθερά κοιτώντας το άγονο τοπίο και μιλώντας μεταξύ τους. Όταν γύρισε να τον κοιτάξει είδε πως ήταν αυτός που τους είχε μιλήσει για τα σπάνια πουλιά που διασώζονταν εδώ, τα μικρά λουλούδια στις άκρες των μονοπατιών και τα βότανα. Ο τόπος ευωδίαζε άγρια ρίγανη και τα σύννεφα στόλιζαν τον ουρανό με διάφορα σχήματα χαμένα σε ένα κυνηγητό λευκοντυμένο. Τα μάτια του ήταν σκούρα πράσινα, τα μαλλιά του πυκνά και σκουρόξανθα ενώ το στόμα του κατέληγσε σε δυό ελαφρές ανηφορίτσες σχηματίζοντας ένα αόρι στο χαμόγελο. -Εγώ πάλι ,έχω ακούσει πως η έλλειψη πολλές φορές ξεχνάει την μητέρα της , μαθαίνει σε μια σιωπηρή υποταγή και κοιμάται σαν το φίδι. Του είπε και ξέχασε για λίγο την γοητεία του που σαφώς την είχε μαγνητίσει. -Θα ήμουν θρασύς αν σας έλεγα πως θεωρώ πως κάθε κορμί είναι ερωτήσεις που ζητούν απαντηση; Και το δικό σας είναι γεμάτο ερωτήσεις. Κάτι με επείγει να σας λύσω. Σταμάτησε και τον κοίταξε. Δεν επισκίαζε τίποτε πρόστυχο το πρόσωπο του, μια παιδική σχεδόν αδημονία φαινόταν στα μάτια του. -Να, κοιτάξτε αυτά τα πουλιά, πετούν μαζί ερωτροπώντας αφήνοντας το σώμα τους στον αέρα σαν να μπαίνουν το ένα μέσα στο άλλο, κοιτάξτε πόση ελευθερία έχει να μας διδάξει αυτό το πέταγμα! -Θρασύς δεν είστε , το ύφος σας δηλαδή δεν με αφήνει να σας πω έτσι, είπε απαλά και συνέχισε να περπατάει δίπλα του. -Θα σας λύσω, έπειτα θα γίνω εγώ ερωτήσεις που θα τις λύσετε εσείς, ύστερα θα έχουμε ιστορήσει όλο μας τον βίο, τι λέτε; -Λέω πως είστε ένα μεγάλο παιδί που δεν μπορώ παρά να σας ακολουθήσω, όμως πείτε μου, πως σας λένε; (Γέλασε ανάλαφρα). -Ειμαι πολύ αφηρημένος, σας σύστησα ένα μέρος μου, όχι το όνομα μου, με λένε Οκτώβρη. Της γέλασε σαν να γελούσε μαζί κι η καρδιά του και τότε ένιωσε όλη την φύση να αντιστρέφεται , να μπαίνει μέσα στον εαυτό της, να εξωθείται από αυτόν και να ετοιμάζεται να αναγεννηθεί σαν τον Φοίνικα. Αλλά χωρίς στάχτες. -ΟΚΤΩΒΡΗΣ-