Συνοψίζοντας, η Κάλλας ήταν ένα αηδόνι κλεισμένο στο κλουβί, κατά την μεταμόρφωση της από τον έρωτα άνοιξε την πόρτα της φυλακής της κι έφυγε. Η μεταμόρφωση της έγινε σε πολλαπλά επίπεδα. Αλλά αυτό που άλλαξε κυριολεκτικά μέσα της ήταν πως δεν λειτούργησε σαν μαινάδα εκδικήτρια όταν ο αγαπημένος την αποκαθήλωσε. Στάθηκε μεγαλειωδώς τις τελευταίες στιγμές δίπλα του αποδεικνύοντας πως σε ελάχιστες περιπτώσεις ο έρωτας μπορεί να είναι και αγάπη. Περί αγάπης ο λόγος. Αυτήν που ίσως δεν είχε κατάσαρκα όταν τραγουδούσε μπροστά σε Γερμανούς φασίστες. Αλλά αυτη η μεταμόρφωση επιτελέσθηκε μέχρι το τέλος. Πως άνοιξε τα μάτια της μπροστά σε αυτό το μεγαλείο, (όταν έχεις πέσει στο πιό βαθύ σκοτάδι από την ερωτική μέθη ,όντας προδομένη εκατό φορές, όταν έχεις χάσει την γλώσσα του αηδονιού που σε ανέβασε σε εκατό ουρανούς και πλήθη), όταν μπορείς να σηκώνεσαι και να δίνεσαι ξανά σαν γυναίκα και σαν άνθρωπος σε αυτόν που σε εγκατέλειψε για την ματαιοδοξία ενός ίματζ , τότε έχεις πέσει αλλά ε΄χεις ανέβει ψηλά. Το εγώ είναι γυμνό και γι αυτό γενναίο. Γι αυτό διάλεξε κι έφυγε έτσι, μόνη μέσα στις αναμνήσεις της, σαν μια σέπια.. υγ. οι καλλιτέχνες ,ας μην ξεχνιόμαστε είναι τα πιό εγωιστικά ζώa