Είχες ντυθεί τον άνεμο, μικρές σαύρες θρόιζαν στους θάμνους ενώ παράταιροι άνθρωποι κοιτούσαν προσεκτικά την κίνηση μας. .... Παριστάναμε πως δεν τους βλέπαμε. Κι αυτό τους εξυπηρετούσε θαυμάσια. ...... Είχες πλησιάσει αρκετά στο μέρος μου με εναν τέτοιο ωραία παιδικό και τρυφερό τρόπο ,που το εγώ τούτης της αφήγησης είναι σκληρό. ....... Μύριζες λουλούδι της νύχτας και τα μάτια σου έτρεχαν από τις πληγές. Προσπάθησα να τις στεγνώσω αλλά ήταν κι οι δικές μου, που δεν με άφηναν. Όμως για λίγο το εγώ έγινε εμείς. ...... Ξεχάσαμε την ιντριγκα του πλήθους, εκείνου που φτιαχνει και κατεβάζει είδωλα, εκείνου που φτιάχνει ένα στυλ το φοράει και πουλάει στους υπόλοιπους προσωπικότητα. Ήταν πολύ όμορφο που φτιάξαμε τον δικό μας κόσμο. Για λίγες ώρες. ....... Βάψαμε κι οι δυό τα μάτια μας και χορέψαμε σαν τους Ινδιάνους. ....... Διηγηθήκαμε την ορφάνια και την παραίτηση. Της απολιθωμένης χώρας τα καμώματα. Είδαμε καθαρά πόσο μοιάζαμε. Αβίαστα και ανιδιοτελώς. ....... Την νύχτα εκείνη, όταν κοιμήθηκα, συγχώρεσα τα πάντα. Η προδοσία μου κουνούσε το μαχαίρι στην γωνία του δωματίου. ....... Οι παράταιροι άνθρωποι συνεχώς απασχολούν τους άλλους με την ύπαρξη τους σκαρώνοντας χίλιες δυό αιτίες, είπαμε. Δώσαμε τα χέρια και δηλώσαμε πως αγαπούμε ο ένας τον αλλον αληθινά. Οχι γιατί έτυχε. Ύστερα αποχαιρετιστήκαμε ενώ το νέο ξημέρωμα έβραζε σαν ηφαίστειο. Άκουσα την πόρτα πίσω μου να κλείνει. Κοίταξα τα χρώματα. ......... Είναι πολύ σκληρός ετούτος ο κόσμος για όποιον παραμένει παιδί δείχνοντας το. Ο λύκος καραδοκεί με τα δόντια του, πότε για να ξεσκίσει και πότε για να γαβγίσει δυνατά, ώσπου το παιδί να τρομάξει. ......... Αλλά και τα παιδιά είναι σκληρά ώστε να μπορούν να αντέχουν. Η πεταλούδα των ενήλικων παιδιών