Οι ημέρες μας σπρώχνουν απροσδόκητα, οι νύχτες μπαίνουν ενδιάμεσα χωρίς κανένα πρόσχημα. Οι γρύλοι και τα νυχτολούλουδα είναι μεθυσμένα τοπία καθώς ηχούν εντόνως πίσω από τους τοίχους. Τα δέντρα δεν μιλούν, μόνο μας κοιτάζουν. Κι εμείς γεμάτοι από όλα αυτά πέφτουμε ολόκληροι στην θάλασσα χωρίς να γουλαντρίζουμε τίποτε. Σαν άχαρες φιγούρες κατά την επισκόπηση του πλανήτη. ............ Οι σκύλοι κι οι γάτες,μαζί με αλκοολικές νότες, μας σπρώχνουν να εκμυστηρευτούμε τις παιδικές μας σκιές σε άγνωστους σε εμάς κατοίκους της λίμνης του Σεπτέμβρη. Όλα μας σπρώχνουν προς τα έξω, ύστερα μαλακά το έξω θα γίνει μέσα και θα πάρει την μορφή ενός αστικού τοπίου. .......... Παλεύουμε με τους εαυτούς μας και χορεύουμε γύρω τους για να βρούμε τον έναν. Αγνοούμε ανεπισήμως τις καταδίκες αλλά όχι αυτές εμάς. Υπάρχει το έσπερον φως. Υπάρχει το χωρίς έλεος φως. Κι αυτοί που ταξιδεύουν. κΙ ΕΝΏ ΥΠΆΡΧΕΙ Η ΣΙΩΠΉ η παύση δεν συμβαίνει ποτέ, ποτέ. Διότι υπάρχουν κι αυτοί που ταξιδεύουν χωρίς πατρίδες, χωρίς λέξεις που σημαδεύουν το τέρμα, το τέλος. Το τέλος ταξιδεύει πάντα λένε ακομη και μετά την μύγα που ακολουθεί το φέρετρο. ......... Οι άνθρωποι που φορούν τα μαύρα ρούχα όχι για πένθος βάζουν τελείες και παύσεις πίσω από τα βήματα τους χωρίς την γεύση του κατεπείγοντος. ............. Επείγει μόνο ο άνθρωπος. ΑΥΤΟΣ ΜΟΝΟ ΕΠΕΙΓΕΙ.