ερνούν τα χρόνια. Όλο και συχνότερα σκοντάφτουμε περπατώντας στο πεζοδρόμιο. Ξεχνούμε σταδιακά, ολόκληρα προσωπικά αποσπάσματα ζωής. Κι όταν ξαπλώνουμε, λίγο πριν μας πάρει ο ύπνος αναλογιζόμαστε τα γεγονότα της ημέρας.Οι αυπνίες τότε τραβούν τα σεντόνια μας. Ο θάνατος, ολοένα και πιο συχνά μας επισκέπτεται - θυμίζοντας την ύπαρξη του -παίρνοντας μαζί του τους φίλους μας. Λέμε στον εαυτό μας τότε (να αλλάξω τον τρόπο που ζω), 'ομως κάποιες φορές ο θάνατος της συνήθειας είναι πιο δυνατός. Κι αργούμε να καταλάβουμε πόσο γρήγορα περνά η ζωή χωρίς να αφήσει πίσω της ίχνη.. -Μια καθημερινή Τρίτη