Αυτό που δεν υπήρξε

Στα λογια που δεν ειπαμε ειναι η αληθεια, μαρμαρωσαν και σαπισαν σαν τα παλια λουλουδια,
εγω κρατησα την περηφανια και καποιο εγωισμο μου γιατι η πληγη ηταν νωπη κι ειχε ακομη αγκαθια.
Συναντησα την μνημη σου ενα παγωμενο βραδυ και πικρα ενοιωσα οταν καταλαβα πως μονο συναντηθηκαμε χωρις να συστηθουμε.
Τοσο καιρο τι λεγαμε,
ισως ναρκισευομασταν μια εικονα, ισως ενα αρωμα, μια φορτισμενη λεξη που μεσα της χορευαμε,
ισως ενα παραξενο πρωι που η τρυφεροτητα ειχε μια μυρωδια πρωτογονης επαφης μα κι εκεινη φευγαλεα.
Ειναι οι αληθειες που δεν βρηκανε το δρομο τους και αλλαξοπιστησαν,
πηρε η ζωη τον δρομο της κι εμεις περπατησαμε μοναχοι, πικροι, μονοχνωτοι σαν κουρασμενοι,
σαν ηττημενοι στρατηγοι, σαν ξεχασμενοι ποιητες, σαν λυκοι μεσα σε κοπαδι.
Και φοβομαστε μην ξαναερθει η στιγμη που λογια δεν θα πουμε και το χαμογελο θα ναι σαν ζωγραφια
σε μια χαριτωμενη μαριονετα ή ενα κλειδι σε κλειδαρια που πλεον δεν θα ανοιγει.