Η Σαίτα και ο Επιθεωρητής

Οταν ημουνα παιδι, πηγαινα τεταρτη δημοτικου, μου συνεβη κατι που μου ρθε να το μοιραστω μαζι σας.
Ο δασκαλος μας ηταν ενας τυπος που μυριζε ασχημα, ο ιδρωτας του ηταν και κατι πισω απο τα ματια .. επισης μιλουσε κι εφτυνε. Χοντρες σταγονες σαλιου επεφταν πανω μας οποτε ηταν πανω απο τα κεφαλια μας.
Μια μερα μας ανακοινωσε πως θα ρθει ο επιθεωρητης να δει την ταξη μας και την γενικη προοδο μας..
Ακουγα τοτε την λεξη προοδο και μου σηκωνοταν η τριχα σαν της γατας.
Καθε μερα για δυο βδομαδες μας ελεγε το ιδιο. .να προσεξουμε εκεινη την ημερα, επρεπε να δωσουμε την καλυτερη εικονα, τα σαινια ετοιμαζαν κιολας την παρουσια τους. Περιμεναν την τελικη σκηνη.
Εγω παλι βαριομουνα, κοιταγα εξω απο το παραθυρο κι εφτιαχνα ηρωες και ιστοριες να κυλησει ο χρονος
ή μουτζουρωνα τα τετραδια, αιωνια διαμαχη με την μητερα μου και με τον δασκαλο..
Η μερα εκεινη ηρθε, ο δασκαλος εκανε τις συστασεις, ο επιθεωρητης ηταν αντιαισθητικος και φαφλατας,
περνουσε διπλα μας στα θρανια κι ενοιωθα σαν να μου κλειναν την ανασα σε ενα κουτακι. Δεν μπορουσα ουτε να γελασω, ουτε να ΄μαι σοβαρη. Προσπαθησα να σπασω την μονοτονια μου πειραζοντας την διπλανη μου. Φορουσε σιδερακια και χοντρα γυαλια, σκεφτειτε, κοθορνους γυαλια και θα στε μεσα..
Μου κανει ςςςς κι αρχισε να προσεχει πιο πολυ μπροστα της, δασκαλο και επιθεωρητη. Αυτο με εκανε πιο εξαλλη, γαμοτο σκεφτηκα, ουτε την Αντιγονη δεν μπορω να κανω να γελασει, τι διαβολο κανουμε εδω, στιβαγμενοι σαν κοτοπουλα, κι αυτοι οι δυο τι κανουν δηλαδη;
Επιθεωρηση,προοδος των μαθητων,. Μπλιαχχχχχχχ
Μα ακομη κι οι πιο ζωηροι, τα αγορια τερατα της ταξης, μοκο, τιποτα, ουτε ενα πνιγμενο κιχ.. μοκο.
Οι δε σαινηδες ξεσαλωσαν, δωστου να τους ρωταει ο δασκαλος και να σηκωνουν τα χερια, κυριε, κυριε εγω. Κι αυτος επαιρνε τα πανω του και τους ξαναρωτουσε, επιλεκτικα και δωστου αυτοι, σας μιλαω για μαχη σωμα με σωμα..
Ειναι πολυ ανεβασμενο το επιπεδο της ταξης σας κυριε... αποφανθηκε ο επιθεωρητης, χαιρομαι ιδιαιτερα.
Δεν ξερω τι με επιασε τοτε, μαλλον μου την εδωσε το γκετο των σαινηδων και η ζελεδενια χαρα του δασκαλου, δεν ξερω.
Πιανω και φτιαχνω μια σαιτα με πολυ σταθερα χερια, η διπλανη μου βρηκε την φωνη της ξαφνικα..
μην κανεις καμμια βλακεια, μολις μου το πε, ημουνα πια σιγουρη τι ηθελα να κανω..
Με πολυ σταθερα χερια την τελειωσα, μια ανασα και φρουυυυπ την πεταξα επανω.
Η ομορφη σαιτα μου προσγειωθηκε πανω στο κεφαλι του επιθωρητη, δεν ειχα και τετοιο στοχο..
Ολοι ξεσπασαν σε γελια, δυνατα γελια, ενοιωσα τοση χαρα, τοσο μεγαλη, κοιτουσα τα σαινια που ειχαν κατεβασει τα μουτρα, τον δασκαλο που ειχε γινει κατακοκινος, τον επιθεωρητη που ετρεμε ολοκληρος να ψελιζει.. λυπαμαι για την ταξη σας κυριε Μ..., λυπαμαι και θα το αναφερω, επιτελους ειχε διαταραχτει αυτη η τελειοτητα, αυτη η σιωπη.., ενοιωθα θεος, ενοιωθα πως μιλησα κι εγω κι ειπα οσα ηθελα να πω πολυ καιρο πριν..
Ομως ο δασκαλος εννοειται αρχισε να ρωταει, ποιος το εκανε αυτο στον κυριο επιθεωρητη, ποιος, να σηκωσει το χερι τωρα. Νομιζω χρειαζεται παραδειγματικη τιμωρια συμπληρωσε ευχαριστημενος κι ο αλλος αρχοντας της βλακειας. Η διπλανη μου με ειχε δει, μην φοβασαι μου ειπε, δεν θα πω τιποτα.
Ο δασκαλος ουρλιαζε τωρα, πειτε γρηγορα ποιος το εκανε.
Μια απειλη ηρθε και φωλιασε στην καρδια μου, τι τους ανακατευε τους αλλους σκεφτομουνα κι αυτο θεριεψε οταν ακουσα τα τελευταια λογια..
Πολυ καλα, τοτε, αφου δεν λετε τιποτα, θα αποβληθειτε ολοι για μια ημερα, επιπλεον θα ρθειτε με τους γονεις σας ενας ενας.
Η καρδια μου εκανε σοου τρελης απογειωσης, η παροιμιωδης ψυχραιμια μου εξατμιστηκε..
Σηκωσα το χερι, δεν θα πληρωναν αλλοι για εμενα. Εγω κυριε, εγω κυριε την πεταξα, ειπα και σηκωσα το κεφαλι οπως οι ηρωες του σινεμα και καλα υπερηφανη και σιγουρη κι ας πηγαινε η καρδια μου να σπασει..
Εσυ παιδι μου; ειπε πρωτος ο δασκαλος, αυτος την ανια μου την ειχε βαπτισει βλεπετε ησυχια, ησυχο παιδι σου λεει..
Τσ τσ κοριτσι πραγμα, απεφανθη ο αλλος μεγαλοστομος.
Δεν ξερω τι να πω, ψελισε ο καημενος ο Μ..., ειναι το πιο ησυχο παιδι της ταξης.
Ναι, αλλα αυτο δεν την εμποδισε να διαπραξει αυτο το πραγμα ειπε κι ο αλλος σηκωνοντας τους ωμους.
Λυπαμαι παιδι μου, ανακοινωσε ο δασκαλος, μια ημερα αποβολη και θα ρθεις με την μητερα σου αυριο.
Μαζεψα τα πραγματα μου και κρατουσα τα δακρυα μου, ειδα την λυπη στα ματια των συμμαθητων ΜΟΥ, εκλεισα μαλακα την πορτα και πηγα στις βρυσες να ριξω νερο πανω μου..
Θυμαμαι, επλενα το προσωπο μου λες και προσπαθουσα να διωξω ολη την βρωμια της γης, κανεις δεν με πλησιασε στο διαλειμμα εκτος των αγοριων που ειχαν παρει πριν απο μενα αλλες αποβολες.
Μπραβο ρε Ποπη μου ειπε ο Α.., καλα εκανες και σηκωσες το χερι.. θα την τρωγαμε ολοι.
Κανεις αλλος δεν μου μιλησε για μια ολοκληρη βδομαδα, μονο τα παιδια αυτα κι εγω απο τοτε προβληματιστηκα στο εξης..
Επαιρνα σοβαρα τον εαυτο μου ή τους αλλους τελικα;
Παντως μην νομιζετε, δεν αλλαξα απο τοτε, απλα απαντηση δεν εχω δωσει ακομη.. κι ισως ουτε προκειται....