Κυκλαδίτικη κορυφή, στα πιο ψηλά σημεία

Τους αρεσε να αλλαζουν προσωπα και να διατρεχουν τον πυρηνα της πραγματικοτητας,
προσαρμοζονταν αναλογα με τις στιγμες και πιο ψηλα πετουσαν.
Αλλοτε αετοι αφημενοι στην δυναμη του αερα διεσχιζαν την ραχοκοκαλια του πιο μεγαλου υψους,
αλλοτε αγρια θηλαστικα που γρηγορα χορταιναν, αλλοτε σαν μικρα τρωκτικα ετρωγανε το σαπιο,
ητανε λιγοι αυτοι που την δοκιμασια αντεχαν.
Ενωναν τις πατουσες τους με την πλατη στον ηλιο κι αφηνονταν στο πεταγμα,
ή τα χερια ανοιγανε σε μιαν ηδονοβλεψια διχως να βαθυστοχαζονται την στιγμη της κατακτησης,
αυτη που την ελευθερια θα τους στεριζε στο πιο ψηλο επανω.
Τι δυνατο το λευτερο, τι περηφανια, τι ομορφη η στιγμη τους,
πως μακρια ακουγονταν οι φωνες των αλλων, ποσο ομορφο το απροσδιοριστο.
Επειτα με ενωμενα ολα τα ακρα τους με αγκαλιασμενα ματια, λαμπυριζανε την τεχνη της σαγηνης.
Λυτρωμος ετουτες οι στιγμες κι ολοτελα καθαριες, εδω δεν παιζαν σκαρτα τα νοηματα μα ουτε οι αισθησεις,
εδω μετρουσε η νοηση, η παναρχαια αγαπη, ετουτο δεν ξερει το αδικο μα ουτε αδικιεται..
Ετουτο ειν το μαγικο, η δυναμη του ανθρωπου, αυτου που προσαρμοζεται χωρις να χανει το γνησιο του,
διχως και να τυφλωνεται απ τον εγωισμο του, που θελει να κατακτησει διχως να κατακτηθει, αυτος είναι για αποριψη, διχως καμμια σκεψη..
Εδω ψηλα για δες την θαλασσα που ωραια κροταλιζει, για δες τα συννεφα τα σχηματα πως παιζουν,
εδω ειναι η παρελαση βαθιων συναισθηματων, εδω ειναι ολοι οι θεοι κι εδω μας καραμελωνουνε,
εδω και να πεθανουν οσοι ομορφα κι ελευθερα αφηνονται σε μια στιγμη,
εδω και να φωναξουν, ειναι ομορφη η φτιαξια του μικρουλη τουτου κοσμου.
Ομως για δες, ποσο τεραστια την νοιωθεις την ψυχη σου, ποσο ασημαντα σου φαινονται και ποσο δεν σε χωρουνε, ειναι η πιο ηρεμη στιγμη, αυτη του ευτυχισμενου....