Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

Τόση βροχή μα ο ήλιος μιλάει, έστω υπόκωφα, μιλάει και υπόκωφα;






Τρίμματα λύπης.
Δίπλα μας, γύρω μας. Αν κατέβεις τους φωταγωγούς των πολυκατοικιών και μπείς στα διαμερίσματα θα βρείς φαλακρές και φαλακρούς τραγουδιστές. Από χαρά, από την ευδαιμονία, την πίστη, τα όνειρα. φαλακροί από όλα.
.....Προχωρούνε με ένα γυμνό κρανίο, τους πήραν το σκαλπ κάποιοι ηλίθιοι που ήταν πιό βάρβαροι από τους αρχαίους.
////////////

Μπορείς να πεις, τι με νοιάζει;
Μπορείς;
Δεν θα σου θυμίζει ο εαυτός σου τότε ένα αηδόνι κλεισμένο στο κλουβί;
Μπορείς να μην βλέπεις;
----------

Κάνω στον εαυτό μου μαθήματα χαράς.
Την Κυριακή που ο ήλιος περίσσευε σε χάρη και ζέστη, πήγα στο πάρκο.
Καθώς περπατούσα κάτω από τα μουστάκια των αγαλμάτων μια πεταλούδα θρόισε τα φετρά της μπροστά στα πόδια μου.
Της είπα, άσε με να σε πιάσω, με άφησε.
Έτρεμαν τα φτερά της όλο χάρη και λεπτότητα. Συντονίστηκα μαζί της.
Η λύπη δεν σε αφήνει να συντονιστείς με τους άλλους. Όμως το πέτυχα.
Μετά χαμογέλασα σε δυό σκύλους. Πήραν το μήνυμα αμέσως.
Ήταν μια μικρή έκρηξη χαράς...
//////////////

Πολλά μικρά πράγματα φτιάχνουν πορτρέτα της χαράς.
.............

Τώρα βρέχει. Η βροχή έχει μπλέξει με την σκόνη φερμένη από την Σαχάρα, η πόλη είναι ένα θολό υγρό τοπίο.
ίσως κι αυτό φαλακρό.
...........

Να κάνουμε μαθήματα χαράς στον εαυτό μας και στους άλλους.
Είναι σαν να σκουπίζεις τον ιδρώτα από ένα μέτωπο που καίει πάνω σε ένα σκληρό καύσωνα.
...........

Είπα στην Ρ.., (Κοίτα, δεν μπορούμε να αναπολούμε τα παλιά, είτε στέκια, είτε ανθρώπους, αυτά κατοικούν μέσα μας έτσι κι αλλιώς. Δεν μπορούμε να ζούμε μέσα στις αναμνήσεις μονάχα. Είναι ένας ρόλος που θα τον σχημάτιζε με άρτιο τρόπο ο Τενεσί Ουίλιαμς, αλλά δεν μπορεί να φοριέται αιώνια.
Η Ρ. άρχισε τα χάπια.
Κι ο Β.
Κι άλλοι.
Ζωές σε κλοιό.
Όμως είναι ακόμη ζωές...
.................

Η λύπη είμαι μητέρα όλων.
Κι η χαρά επίσης.
Η΄λύπη είναι κλωστές.
Οι κλωστές μπλέκουν μεταξύ τους.
Κεντάνε.
Πλέκουν.
Φτάνουν ως το ταβάνι.
Φτιάχνουν ιστό.
Τον φτιάχνεις σαν γιγάντια αράχνη και μπαίνεις εσύ ο ίδιος στο κέντρο της.
Κολλάς.
Δεν πράγεις τίποτε άλλο από λύπη.
Η λύπη ανακυκλώνεται.
Μεταφέρεται.
Πολλαπλασιάζεται.
Είναι ιός.
Ένας παράξενος ιός που δεν αναλύεται εύκολα για να σπάσει.
Αλλά σπάει μετά από επιμονή.
//////////////...........

Να ζήσουμε.
Αυτό που μπορούμε.
Χτυπάω την πόρτα στην Χριστίνα που μένει από πάνω.
Δεν μπορούσα να αναπνεύσω χτές την νύχτα, δεν κοιμήθηκα, είπα με μάτια σαν νυχτερίδας.
(Και λοιπόν; Ούτε κι εγώ κοιμάμαι, αλλά δεν με πιάνει τρόμος, λέω δεν κοιμάμαι αλλά θα κάνω κάτι άλλο), μου λέει φωνάζοντας.
Έχει δίκιο.
Είναι ο τρόπς που βλέπεις.
Αν τα μάτια σου τα στραγγίξεις από νερό θα βλέπεις ερημιά.
......

Άκου, αγαπώ την λύπη. Αδελφή της ηδονής είναι η λύπη, ( Αίσωπος).
Υπάρχει κι η θλίψη.
Αλλά δεν γίνεται να κατοικήσει μέσα μας για καιρό.
Σκέψου,
αν σιγά σιγά όλοι πέφτουν από τα μπαλκόνια σπρωγμένοι από το δυνατό κύμα της κατάθλιψης,
σκέψου, αν όλοι σιγά σιγά βρίσκουμε τρόπους θανάτου για να ξεφύγουμε από τον ιστό της θλίψης,
τότε ετούτος ο πόλεμος για τους λίγους , είναι μια χαρά κερδισμένος.
Με καμμία χρηματική απώλεια.
Κα΄που σε ένα εξωτικό νησί κάτω από κοκοφοίνικες καπνίζουν πούρα και πίνουν σαμπάνια στην υγειά μας.

.....
Είχα δυσκολία στον ύπνο.
Τώρα έχω λιγότερο.
ΊΣΩς και κάποτε κερδίσω να κοιμάμαι.
ίσως κι όχι.
ΌΜως μιλάω γι αυτό.
Μοιράζομαι.
Όσο μοιράζομαι η δύναμη της αδυναμίας μου, που με είχε αγγιστρώσει σπάει.
Φοβάμαι τον θάνατο.
Μην αρρωστήσω και γίνω βάρος.
Μην αρρωστήσει το μυαλό μου.
Αυτό πιό πολύ.
Κι αυτή η φρικτότητα της ματαιοδοξίας του καθρέφτη..
Μετράω για αλλαγές..
Αλλά μιλάω.
Είναι πολλοί εκεί έξω φίλε...
Μίλα.
Δεν είσαι μόνος.
........
Ηρεμώ.
Σιγά σιγά.
Κάνω μαθήματα μικρά χαράς.
Κάθε μεσημέρι περνά μια γιαγιά κάτω από το σπίτι. Ορισμένη ώρα.
ΤΗς δίνω φαγητό, μου δίνει χαμόγελο.
Στον πεζόδρομο τα παιδιά παίζουν μπάλλα. κΑΘΏς περνάω από εκεί τους κλέβω λίγο την μπάλλα και κλωτσάω κι εγώ
Εκεί υπάρχει κι ένα άσυλο ανιάτων.
Ο Σταύρος είναι ένας νέος άνθρωπος καθισμένος σε αναπηρικό καροτσάκι.
(καλημέρα Πόπηηηηηη), μου φωνάζει.
Τον πάω βόλτες στον πεζόδρομο. Τον πάω βόλτες, με πάει βόλτα στο χαμογελο...
Υπάρχουν κι οι άλλοι. Οι άλλοι. Κι εσύ. Η εσύ κι οι άλλοι.
.....................

Ο ΙΣΤΌς της λύπης σπάει.
Η λύπη ας είναι η περιγραφή του Αίσωπου.
όχι όμως να γίνεται ιστός που φτάνει στο ταβάνι.
Να σε πνίγει.
==============

Υπάρχει αυτό που λέγεται ζωή.
Κάποτε πάει σαν ποτάμι, άλλοτε σαν λίμνη, άλλοτε σαν φωτιά, άλλοτε σαν βροχή.
......

ΚΆΝΩ μικρά μαθήματα χαράς και τα μοιράζομαι.
(Άννα, Νίκο, Ρένα, να ένα τόπι. Θες να παίξουμε);
.......

Παίζω.
Στο κάτω κάτω εσύ που τα παίρνεις όλα σοβαρά και τοις μετρητοίς, δοκίμασε να αλλάξεις την ματιά σου.
Κι εσύ που έχεις κολλήσει με το παρελθόν, σκέψου, είναι ζωή αυτό που ζείς; Ανάβοντας κεριά μονάχα στα νεκροταφεία; Θέλουν το φως από ένα κερί και άλλοι. Κι εσύ.
...............

Δεν έχω άλλη άκρη να πιαστώ όταν πέφτω από το να αγαπάω και να αγαπιέμαι.
Αν σταματήσω τότε θα χει αρρωστήσει το μυαλό μου.
Κι η καρδιά μου θα έχει γίνει σίγουρα μια μαύρη χήρα αράχνη.
....
Μοιράζομαι.
Και ζω.
Θα περάσει κι αυτό.
όΛΑ πέρασαν..
Εμείς μην περάσουμε στο τέλος.
Το τέλος του ανθρώπου.
Μπορεί να βγεί ε΄νας πολύ καλύτερος άνθρωπος.....
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου