Η Ινφάντα του Όσκαρ με συγκινούσε πραγματικά.
Κι ο Νάρκισσος που πολέμησε ο ίδιος, στην λίμνη του πολυτελούς σαλονιού του, εκεί που έβγαλε τα μάτια του με το σπαθί του Ιάπωνα πολεμιστή, εκεί που οι εποχές συναντήθηκαν ξαφνικά, ξημερώματα.
Μετά από κάποιο όργιο σωματικοπνευματώδες, οινοπνευματώδες, αψέντινο.
Τότε ήταν που έβγαλε τα μάτια του Νάρκισσου και τα έβαλε στα δικά του.
Ήθελε να δει τον κόσμο με διαφορετικά μάτια,ήθελε να φτιάξει το πορτρέτο αυτού που θα τον βασάνιζε αργότερα.
Που θα τον <<κατέστρεφε>>.
Ω! Έτσι κι αλλιώς οι κοινωνίες των ανθρώπων δεν συγχωρούν τις ιδιοφυίες, (Όσκαρ, Σαρλ)..
Ο Όσκαρ ανήκει στα πλάσματα που ιδιότευσαν μεταξύ ουρανού και θάλασσας.
Γι αυτό πεθαίνουν νέοι..
Αυτό, δεν αντέχεται για πολύ.
.........
.........
Κα΄ποιες φορές έξω από το παράθυρο μου βλέπω μια καλαμιά.
Μου αρέσει να αναφέρω συχνά την φράση έξω από το παράθυρο. Δεν ξέρω αν αυτό σημαίνει κάτι.
Η καλαμιά αφήνεται στον άνεμο σαν τον παθιασμένο εραστή. Αυτόν που ξέρει όλες τις πλευρές του έρωτα, και τα φεγγάρια και τους ήλιους και τους πλανήτες..
Αφήνεται με έναν τρόπο που μου θυμίζει μια μητέρα που κλαίει το πεθαμένο της παιδί.
Τον θρήνο των χαμένων ερώτων.
Τον θρήνο της χαμένης παιδικότητας.
Την αγάπη των τίγρεων.
Την σάρκα μας που αλλάζει όψεις σύμφωνα με τον χρόνο, το φως και το χάδι των εραστών.
Είναι η πλήρης άφεση σε κάτι, ο αέρας που κουνάει την καλαμιά.
Αυτό το τόσο λεπτό σχήμα της, η ευθραστότητα, η προσαρμόστικα της θα λεγες στο άγγιγμα του ανέμου.
Μια πλαστική προσαρμογή με τόσα συναισθήματα.
........
.........
Ο Όσκαρ γεννήθηκε στις 16 Οκτωβρίου. Κάποιος πλανήτης θα ήταν στην κορύφωση που είχε να κάνει με την οξύνοια, με την θαρραλέα αγάπη στην τέχνη.
Η τέχνη για την τέχνη, έλεγε και αναδύθηκε η σκεψη του αισθητισμού, η <<σχολή>> του αισθητισμού.
Σαρλ, Οσκαρ, Ζιντ...
Οι απόλυτοι Εωσφόροι.
................
................
Άκου,
μου αρέσει, στο έχω ξαναπεί να παρομοιάζω τους ανθρώπους με ζώα.
Ψάχνω στο πρόσωπο ή στις κινήσεις τους να καθρεφτίζεται ένα ζώο.
Έτσι, στο χω ξαναπεί, βλέπω να ακουμπούν στα τζάμια του λεωφορείου ,κεφάλια λιονταριών-σπάνια αυτά εντάξει-.Βλέπω γυμνοσάλιαγκες να βλέπουν κάποιο πρόσωπο που τους αρέσει και τους πέφτουν τα σάλια.
Αρουραίους να κρύβουν επιμελώς τα μουστάκια τους κάτω από αδρές χειρονομίες ή ας πούμε φίνα λόγια...
Κατσαρίδες να περπατούν κρύβοντας τα άντερα τους και τις κεραίες τους κάτω από επιμελημένες πόζες. Κάτω από άσκοπες γνώσεις.
Θέλω να πω, μπορούν και να υπηρετούν κάποια τέχνη αλλά εντελώς <<σπουδαστικά>>, αυτό που λένε ακαδημαικά...
Τι είναι τέχνη χωρίς καρδιά;
Χωρίς αυτό το πλατύ, αρχέγονο ένστικτο;
Το ένστικτο είναι η πατημασιά στο αρχαίο δάσος...
Είναι το ίδιο το αρχαίο δάσος...
Σε μια άλλη ζωή θα ήθελα να πάρω ουσίες και να ανιχνεύσω και να ανιχνευτώ σε αυτό το αρχαίο δάσος.
Ουσίες που θα μπορούν να με παρασύρουν μακριά από τα στενά όρια που μου βάζει η σάρκα μου..
...................
.......................
Ο Μαρσέλ, άλλος άνθρωπος-δέντρο της σκέψης αυτός, έλεγε, με τους ψευτοευγενείς έπρεπε να είσαι άτεγκτος.
Σήμερα δεν έχουμε ευγενείς, έχουμε άλλους.
Τους δεινόσαυρους της σκέψης..
Της διαμόρφωσης των κοινωνιών σε τερατουργήματα όπου βασιλεύει το κέρμα.
Το βασίλειο μου, (το θησαυροφυλάκιο του Σκρουζ Μακ Ντακ, το θυμάσαι;) για μια σκέψη σου.
όλες οι σκέψεις σου στο βασίλειο μου.
Φράγκα.
Λεφτά.
Χρήματα.
Ψεύτικες ετυμηγορίες στα μπλακόνια.
Στις αίθουσες των δικαστηρίων.
Ο βασιλιάς είναι γυμνός κύριε Ονώριε, μα πάντα ήταν.
Αλλά αν το έλεγες θα πεφτες στα μπουντρούμια, σήμερα στις φυλακές.
Ο βασιλιάς είναι γυμνός, κύριε Κολόμβε. αλλά αν το πούμε θα είμαστε τρελοί.
Ή μόνοι.
Ή κάτι άλλο από την γραμμή.
Μπορείς να δεις την γραμμή των προβάτων; Μια ατέλειωτη σειρά προβάτων περπατούν στο χιόνι.
πάνε.
Πάνε.
Πάνε.
Τυφλά. Αφού δεν ξέρουν που πάνε...Τα πάνε. Πηγαίνουν...
Και σπρώχνει το ένα το άλλο.
Μετά, τραβά το περίστροφο ένα πρόβατο που έχει ντυθεί με την λευκή προβιά του γιατί είναι λύκος..
Πρώτος πυροβολισμός και μετά αίμα.
Ύστερα πυροβολεί ο λύκος.
Τα πρόβατα πέφτουν το ένα μετά το άλλο.
Το βασίλειο μου για την προβιά σου κύριε λύκε.
Θεέ μου!
Θεέ μου!
Ατέλειωτες σταγόνες αίματος πάνω στο χιόνι.
Σειρές.
Από αίμα. Από σκοτωμένα πρόβατα.
Μετα γίνονται κοιλάδες από αίμα.
Λίμνες.
Θάλασσες από αίμα.
Από πτώματα.
Πάνω στο κατάλευκο χιόνι.
Τόσο λευκό που είναι ο θάνατος.
Με κόκκινες πινελιές επάνω του , άτακτες, αφηρημένες, σαν να τις τράβηξε ένας τρελός ζωγράφος με ένα τεράστιο πινέλο..
Το χιόνι γίνεται κόκκινο.
Και μετά ο πλανήτης ίνεται χιόνι.
Κι ύστερα τίποτε.
Αυτό είναι ένας εφιάλτης μου, τελευταία...
................
...................
Κοιτάζω έξω από το παράθυρο.
Έξω από εμένα.
.........
.........
Όποτε ηττήθηκα με θόρυβο ήταν από τις αγαθές μου προθέσεις.
Είναι που πιστεύεις στους άλλους χωρίς να ακούς το ένστικτο σου.
Και τι εγινε;
Αυτό που έγινε είναι πως το μόνο που αλλάζω είναι ο χρόνος.
Παίρνω ανάσες.
Παίρνω χρόνο.
Δεν αποφασίζω πια να βουτήξω βαθιά χωρίς σκάφανδρο και προφυλάξεις ενάντια στην φωνή του ενστίκτου μου.
Θα σε μετρήσω.
Γιατί είμαι από αυτούς που βουτάνε βαθιά, πίστεψε με.
Κυρίως χωρίς προφυλάξεις.
ΌΜως ο αρουραίος δεν θα ξαναγίνει βατράχι.
Ούτε πρίγκηπας.
Κι η κακιά βασίλισσα είναι μια πλύστρα περιττωμάτων..
Κι εγώ είμαι εγώ.
Εγώ.
.................
.................
Αλλά τις αγαθές μου προθέσεις δεν θα τις σκοτώσω.
Χωρίς αυτό να σημαίνει πως είμαι πρόβατο.
..............
..............
Παίρνω ανάσες.
Βουτάω.
Ξανά.
Λίγο πιό πίσω.
Στα αθέατα.
βαρέθηκα να βλέπω ότι δεν έχει ενδιαφέρον...
............
................
ΟΙ σακατεμένες ζωές κάποτε θα φωνάξουν.
Και τα πρόβατα δεν θα λουφάξουν.
θεέ μου!
Ας μην γίνουν λύκοι.
Ας μην υπάρξει χιόνι.
Μόνο χιόνι.
Κι αίμα.
.....
.....
Η ζωή απέραντα πάλλεται και δονείται κάτω από τα πόδια μας..
Κι ο ουρανός αν αφεθείς σαν την καλαμιά στον αέρα μπαίνει μέσα σου.
Στο χω ξαναπεί..
Όταν περπατάω στον δρόμο κι ο ουρανός ξαφνικά μπαίνει μέσα μου,
νιώθω ευτυχισμένη.
ΕΥΤΥΧΙΑ είναι η ευγνωμοσύνη των δευτερολέπτων, κάτι δευτερόλεπτα ευγνωμονείς το σύμπαν που οι τόσες συμπτώσεις σε έκαναν να γεννηθείς..
Κι αυτό το επιστρέφεις...
Δεν είσαι κρυψίνους...
Ή έχω λάθος;
Ησ'υχασε τώρα.
Ξεκουράσου.
Κι ο Νάρκισσος που πολέμησε ο ίδιος, στην λίμνη του πολυτελούς σαλονιού του, εκεί που έβγαλε τα μάτια του με το σπαθί του Ιάπωνα πολεμιστή, εκεί που οι εποχές συναντήθηκαν ξαφνικά, ξημερώματα.
Μετά από κάποιο όργιο σωματικοπνευματώδες, οινοπνευματώδες, αψέντινο.
Τότε ήταν που έβγαλε τα μάτια του Νάρκισσου και τα έβαλε στα δικά του.
Ήθελε να δει τον κόσμο με διαφορετικά μάτια,ήθελε να φτιάξει το πορτρέτο αυτού που θα τον βασάνιζε αργότερα.
Που θα τον <<κατέστρεφε>>.
Ω! Έτσι κι αλλιώς οι κοινωνίες των ανθρώπων δεν συγχωρούν τις ιδιοφυίες, (Όσκαρ, Σαρλ)..
Ο Όσκαρ ανήκει στα πλάσματα που ιδιότευσαν μεταξύ ουρανού και θάλασσας.
Γι αυτό πεθαίνουν νέοι..
Αυτό, δεν αντέχεται για πολύ.
.........
.........
Κα΄ποιες φορές έξω από το παράθυρο μου βλέπω μια καλαμιά.
Μου αρέσει να αναφέρω συχνά την φράση έξω από το παράθυρο. Δεν ξέρω αν αυτό σημαίνει κάτι.
Η καλαμιά αφήνεται στον άνεμο σαν τον παθιασμένο εραστή. Αυτόν που ξέρει όλες τις πλευρές του έρωτα, και τα φεγγάρια και τους ήλιους και τους πλανήτες..
Αφήνεται με έναν τρόπο που μου θυμίζει μια μητέρα που κλαίει το πεθαμένο της παιδί.
Τον θρήνο των χαμένων ερώτων.
Τον θρήνο της χαμένης παιδικότητας.
Την αγάπη των τίγρεων.
Την σάρκα μας που αλλάζει όψεις σύμφωνα με τον χρόνο, το φως και το χάδι των εραστών.
Είναι η πλήρης άφεση σε κάτι, ο αέρας που κουνάει την καλαμιά.
Αυτό το τόσο λεπτό σχήμα της, η ευθραστότητα, η προσαρμόστικα της θα λεγες στο άγγιγμα του ανέμου.
Μια πλαστική προσαρμογή με τόσα συναισθήματα.
........
.........
Ο Όσκαρ γεννήθηκε στις 16 Οκτωβρίου. Κάποιος πλανήτης θα ήταν στην κορύφωση που είχε να κάνει με την οξύνοια, με την θαρραλέα αγάπη στην τέχνη.
Η τέχνη για την τέχνη, έλεγε και αναδύθηκε η σκεψη του αισθητισμού, η <<σχολή>> του αισθητισμού.
Σαρλ, Οσκαρ, Ζιντ...
Οι απόλυτοι Εωσφόροι.
................
................
Άκου,
μου αρέσει, στο έχω ξαναπεί να παρομοιάζω τους ανθρώπους με ζώα.
Ψάχνω στο πρόσωπο ή στις κινήσεις τους να καθρεφτίζεται ένα ζώο.
Έτσι, στο χω ξαναπεί, βλέπω να ακουμπούν στα τζάμια του λεωφορείου ,κεφάλια λιονταριών-σπάνια αυτά εντάξει-.Βλέπω γυμνοσάλιαγκες να βλέπουν κάποιο πρόσωπο που τους αρέσει και τους πέφτουν τα σάλια.
Αρουραίους να κρύβουν επιμελώς τα μουστάκια τους κάτω από αδρές χειρονομίες ή ας πούμε φίνα λόγια...
Κατσαρίδες να περπατούν κρύβοντας τα άντερα τους και τις κεραίες τους κάτω από επιμελημένες πόζες. Κάτω από άσκοπες γνώσεις.
Θέλω να πω, μπορούν και να υπηρετούν κάποια τέχνη αλλά εντελώς <<σπουδαστικά>>, αυτό που λένε ακαδημαικά...
Τι είναι τέχνη χωρίς καρδιά;
Χωρίς αυτό το πλατύ, αρχέγονο ένστικτο;
Το ένστικτο είναι η πατημασιά στο αρχαίο δάσος...
Είναι το ίδιο το αρχαίο δάσος...
Σε μια άλλη ζωή θα ήθελα να πάρω ουσίες και να ανιχνεύσω και να ανιχνευτώ σε αυτό το αρχαίο δάσος.
Ουσίες που θα μπορούν να με παρασύρουν μακριά από τα στενά όρια που μου βάζει η σάρκα μου..
...................
.......................
Ο Μαρσέλ, άλλος άνθρωπος-δέντρο της σκέψης αυτός, έλεγε, με τους ψευτοευγενείς έπρεπε να είσαι άτεγκτος.
Σήμερα δεν έχουμε ευγενείς, έχουμε άλλους.
Τους δεινόσαυρους της σκέψης..
Της διαμόρφωσης των κοινωνιών σε τερατουργήματα όπου βασιλεύει το κέρμα.
Το βασίλειο μου, (το θησαυροφυλάκιο του Σκρουζ Μακ Ντακ, το θυμάσαι;) για μια σκέψη σου.
όλες οι σκέψεις σου στο βασίλειο μου.
Φράγκα.
Λεφτά.
Χρήματα.
Ψεύτικες ετυμηγορίες στα μπλακόνια.
Στις αίθουσες των δικαστηρίων.
Ο βασιλιάς είναι γυμνός κύριε Ονώριε, μα πάντα ήταν.
Αλλά αν το έλεγες θα πεφτες στα μπουντρούμια, σήμερα στις φυλακές.
Ο βασιλιάς είναι γυμνός, κύριε Κολόμβε. αλλά αν το πούμε θα είμαστε τρελοί.
Ή μόνοι.
Ή κάτι άλλο από την γραμμή.
Μπορείς να δεις την γραμμή των προβάτων; Μια ατέλειωτη σειρά προβάτων περπατούν στο χιόνι.
πάνε.
Πάνε.
Πάνε.
Τυφλά. Αφού δεν ξέρουν που πάνε...Τα πάνε. Πηγαίνουν...
Και σπρώχνει το ένα το άλλο.
Μετά, τραβά το περίστροφο ένα πρόβατο που έχει ντυθεί με την λευκή προβιά του γιατί είναι λύκος..
Πρώτος πυροβολισμός και μετά αίμα.
Ύστερα πυροβολεί ο λύκος.
Τα πρόβατα πέφτουν το ένα μετά το άλλο.
Το βασίλειο μου για την προβιά σου κύριε λύκε.
Θεέ μου!
Θεέ μου!
Ατέλειωτες σταγόνες αίματος πάνω στο χιόνι.
Σειρές.
Από αίμα. Από σκοτωμένα πρόβατα.
Μετα γίνονται κοιλάδες από αίμα.
Λίμνες.
Θάλασσες από αίμα.
Από πτώματα.
Πάνω στο κατάλευκο χιόνι.
Τόσο λευκό που είναι ο θάνατος.
Με κόκκινες πινελιές επάνω του , άτακτες, αφηρημένες, σαν να τις τράβηξε ένας τρελός ζωγράφος με ένα τεράστιο πινέλο..
Το χιόνι γίνεται κόκκινο.
Και μετά ο πλανήτης ίνεται χιόνι.
Κι ύστερα τίποτε.
Αυτό είναι ένας εφιάλτης μου, τελευταία...
................
...................
Κοιτάζω έξω από το παράθυρο.
Έξω από εμένα.
.........
.........
Όποτε ηττήθηκα με θόρυβο ήταν από τις αγαθές μου προθέσεις.
Είναι που πιστεύεις στους άλλους χωρίς να ακούς το ένστικτο σου.
Και τι εγινε;
Αυτό που έγινε είναι πως το μόνο που αλλάζω είναι ο χρόνος.
Παίρνω ανάσες.
Παίρνω χρόνο.
Δεν αποφασίζω πια να βουτήξω βαθιά χωρίς σκάφανδρο και προφυλάξεις ενάντια στην φωνή του ενστίκτου μου.
Θα σε μετρήσω.
Γιατί είμαι από αυτούς που βουτάνε βαθιά, πίστεψε με.
Κυρίως χωρίς προφυλάξεις.
ΌΜως ο αρουραίος δεν θα ξαναγίνει βατράχι.
Ούτε πρίγκηπας.
Κι η κακιά βασίλισσα είναι μια πλύστρα περιττωμάτων..
Κι εγώ είμαι εγώ.
Εγώ.
.................
.................
Αλλά τις αγαθές μου προθέσεις δεν θα τις σκοτώσω.
Χωρίς αυτό να σημαίνει πως είμαι πρόβατο.
..............
..............
Παίρνω ανάσες.
Βουτάω.
Ξανά.
Λίγο πιό πίσω.
Στα αθέατα.
βαρέθηκα να βλέπω ότι δεν έχει ενδιαφέρον...
............
................
ΟΙ σακατεμένες ζωές κάποτε θα φωνάξουν.
Και τα πρόβατα δεν θα λουφάξουν.
θεέ μου!
Ας μην γίνουν λύκοι.
Ας μην υπάρξει χιόνι.
Μόνο χιόνι.
Κι αίμα.
.....
.....
Η ζωή απέραντα πάλλεται και δονείται κάτω από τα πόδια μας..
Κι ο ουρανός αν αφεθείς σαν την καλαμιά στον αέρα μπαίνει μέσα σου.
Στο χω ξαναπεί..
Όταν περπατάω στον δρόμο κι ο ουρανός ξαφνικά μπαίνει μέσα μου,
νιώθω ευτυχισμένη.
ΕΥΤΥΧΙΑ είναι η ευγνωμοσύνη των δευτερολέπτων, κάτι δευτερόλεπτα ευγνωμονείς το σύμπαν που οι τόσες συμπτώσεις σε έκαναν να γεννηθείς..
Κι αυτό το επιστρέφεις...
Δεν είσαι κρυψίνους...
Ή έχω λάθος;
Ησ'υχασε τώρα.
Ξεκουράσου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου