Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2013

Ένα ήσυχο βράδυ, οι γάτες τρομαγμένες μύρισαν το χιόνι
το τρομπόνι ζωντάνευε τους πνεύμονες
και το τελευταίο γιατσέντο μόλις που πρόλαβε να κοιμηθεί σε ένα βαγόνι.
Το βαγόνι ήταν παλιό και κίτρινο
νανούριζε τις ταλαιπωρημένες όψεις σου, σαν νόμισμα ζωής και θανάτου ήσουν,
σαν ήχος που σπαζε τον κόσμο στα δυό.
Έπιασες να χορεύεις με κείνη τη τρελή απόσταση από το τώρα και το χτες,
καθηλωμένη έμεινα... στο τώρα,
κι αυτό το τώρα ήταν που μετρούσε περισσότερο από όλα.
Ζαλισμένη ανέβηκα στην πλάτη σου σαν πεταλούδα,
με πήρες και ανεβήκαμε ξεγελώντας την δύναμη του ουράνιου τόξου,
πιό ψηλά,
εκεί που οι άνθρωποι μοιάζουν σαν μιμήσεις θεικές
κι απολιθώματα πλασμάτων από πέτρα και φωτιά..

( η σιωπή στον καθρέφτη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου